Vier gekoppelde panden volgens repeterend schema, drie bouwlagen en elk twee traveeën, waarvoor de bouwvergunning dateert van 1889 doch die, volgens de literatuur en een gevelplaat, geteisterd werden tijdens de Eerste Wereldoorlog en naderhand hersteld zo niet herbouwd(?) werden. Het geheel markeert het straateinde door zijn ritmische opeenvolging van identieke opstanden in neoclassicistische stijl, bepleisterd met verwerking van arduin voor onder meer de sokkel en puilijst. Uitgesproken vormgeving met een nadrukkelijke horizontale belijning door imitatiebanden beneden, cordongeleding en de doorlopende "klassieke" beëindiging met spiegelfries en houten kroonlijst met klossen. Verder opvallende balkonaccenten, decoratieve vensteromlijstingen met neuten, chûtes en festoensluitstenen, en typische panelen op de bel-etageborstweringen. Nog grotendeels behouden oorspronkelijk houtwerk, doch later toegevoegde dakvensters in de twee laatste panden.