Na de teisteringen van de Eerste Wereldoorlog heropgebouwde rijhuizen met drie bouwlagen en een eclectische gevelarchitectuur, die qua vormgeving en/of detaillering op een geïnterpreteerde wijze in meer of mindere mate refereert aan de Franse 18de-eeuwse stijlen.

Nummer 93 werd volgens de bouwvergunning van 1922 door architecten L. Spéder en J. Vanderveken ontworpen met een neorégence-getint decor en een ruime verwerking van blauwe hardsteen, meer bepaald voor de bezetting van de volledige begane grond, en grotendeels ook van de aansluitende erker met uitgelengde consoles en balkonbekroning en voor de bovenste vensterpartij. Behalve de kroonlijst, bewaart het pand ook nog zijn origineel schrijnwerk.

Nummers 96 en 98 werden gelijktijdig gebouwd naar 1920 gedateerde plannen van architect V. Wauters (Nijvel). Beide onder mansardedaken met typerende houten dakvensters en voorzien van bakstenen lijstgevels overvloedig verwerkt met witte natuursteen, op de begane grond gemarkeerd door een brede koetspoort. Nummer 96 met korfbogige bovenvensters binnen een omlijsting met oren en een uitgebogen erker in de hoofdtravee, decoratief traliewerk in de benedenbouw en Lodewijk XV-getinte ijzeren balkonleuningen, nog behouden houten schrijnwerk en kroonlijst met modillons. Nummer 98 onderscheidt zich door zijn historiserende uitwerking met platte banddecor en zijn Lodewijk XVI-getint ijzer- en traliewerk; voorts nog behouden origineel schrijnwerk.

Nummer 102 werd in 1922 geconcipieerd door architect V. Rosseels. De bak- en natuurstenen gevel sluit qua vormgeving aan bij het type penantengevel, verlevendigd met een eigentijds decor zie de art-decogetinte uitwerking van het balkon en de bekronende hoektopstukken. Behouden schrijnwerk en kroonlijst met modillons, doch vrij recente verhoging voor een bijkomende dakverdieping.