Op de hoek van de Pelgrimstraat en de Brusselsestraat gelegen, 17de-eeuws herenhuis dat vermoedelijk in oorsprong zijn toegang had in de huidige achtergevel en opgevat was als een breedhuis in zogenaamde traditionele bak- en zandsteenstijl, met vijf traveeën en twee bouwlagen onder een zadeldak tussen zijtrapgevels (deels bewaard). Bij het pand hoorden oorspronkelijk een klein achterhuis met zijtuitgevel aan de Pelgrimstraat, en een ruime tuin.

Het pand werd vermoedelijk in 1831 door A. De Bruyn in classicistische stijl aangepast: het kreeg een cementering met pseudo-banden, de kruisvensters werden verlaagd en van doorgetrokken lekdrempels en classicistische roedeverdelingen voorzien, de gevel werd bekroond door een houten kroonlijst op klossen en tussen de woning en het achterhuis kwam er een rechthoekige koetspoort in een eenvoudige omlijsting van zandhoudende kalksteen. De gekaleide tuinmuur met geteerde plint werd deels in 1855 opgetrokken - de vijf laatste traveeën - en deels rond 1880 bij de sloop van het inmiddels gewijzigde achterhuis. Kort daarna, in 1882, werd, haaks op het hoofdvolume, het huidige bijgebouw opgetrokken, dat in 1922 naar bestaand model vergroot werd.

Interieur. Van de 17de-eeuwse toestand getuigen de structuur van moer- en kinderbalken, het dakspant, en de tongewelfde kelder. De houten trap, de marmeren schouwen en de gestucte plafonds met guirlandes dateren vermoedelijk uit 1882, toen de woning vergroot werd met het bijgebouw. Voorts houten plankenvloeren, gezoete hardstenen tegelvloer in de hal en in het bijgebouw en hijswiel op de zolder.