Naar verluidt voormalig landhuis Van der Noot van 1734, hoewel de mutatieschetsen van het kadaster, stijlkenmerken en het huidige uitzicht verwijzen naar een 20ste-eeuwse constructie met een oudere, 19de-eeuwse kern.

Aan het begin van de 18de eeuw besloeg het domein Van der Noot nagenoeg het volledige bouwblok tussen het Sint-Amandsplein, de De Villegas de Clercamp-, de Van der Noot- en de Meisestraat met uitzondering van het stuk gelegen op de hoek van het Sint-Amandsplein met de Meisestraat. Het bestond toen uit een hoeve, hof en boomgaard op de hoek met het Sint-Amandsplein, zoals blijkt uit de kaart van J. van Acoleyen van 1724. In 1734 zou het huidige nummer 12 gebouwd zijn als eerste landhuis.

Rond 1800 werd een nieuw kasteel opgetrokken door toedoen van Hendrik Van der Noot (1731-1827), sleutelfiguur in de Brabantse Omwenteling. Het was gelegen in het midden van het perceel met toegang aan het Sint-Amandsplein, zie primitief kadasterplan van 1821). Na de dood van Hendrik Van der Noot werd het domein meermaals verkocht, vaak aan burgemeesterfamilies: de Burtin (1841-1874), de De Villegas de Clercamp (1874-1895) en Otto de Mentock (1911-1919). Op het einde van de 20ste eeuw moest het herhaaldelijk verbouwde, classicistische kasteel met omringend park plaats maken voor een bejaardentehuis met heraangelegd park.

Het vermeende, achterin gelegen landhuis vertoont een rechthoekige plattegrond van drie traveeën en voorheen anderhalve bouwlaag, heden verhoogd tot twee, onder plat dak; noordelijke hoek met deels ingebouwde vierkante toren onder ingesnoerde, overkragende naaldspits. Gecementeerde en wit geschilderde lijstgevels, horizontaal benadrukt door cordons en imitatiebanden. De nieuw ingebrachte, rechthoekige muuropeningen zijn aan de westgevel gevat in rechthoekige spaarvelden.