Pakhuis met eest opgetrokken in opdracht van de vennoten Bresseleers & De Bie, naar een ontwerp door de Louis-Corneille Buisseret-Fierens uit 1883. Deze aannemer was in Antwerpen actief vanaf 1870 tot begin jaren 1900. Oorspronkelijk drie bouwlagen hoog, verhoogde Edmond Bernaerts het pand in 1922 tot een graanpakhuis van zes bouwlagen. Uit dit bouwdossier vallen ontwerper noch aannemer af te leiden. Het pakhuis werd in 1988-1989 verbouwd tot studentenkamers.

Met een gevelbreedte van drie traveeën en oorspronkelijk drie bouwlagen onder een schilddak (nok loodrecht op de straat), omvat het pakhuis sinds 1922 zes bouwlagen onder een plat dak. De lijstgevel heeft een parement uit rood baksteenmetselwerk in kruisverband, met spaarzaam gebruik van blauwe hardsteen voor de plint en lekdrempels. Bij de verhoging in 1922 werd de bestaande ordonnantie doorgetrokken over de drie bijkomende verdiepingen, met weglating van het klassieke hoofdgestel. Regelmatig van opzet legt de compositie de klemtoon op de brede rechter travee die als risaliet is uitgewerkt. De oorspronkelijk getoogde inrijpoort werd later verbreed tot een rechthoekige poort met hardstenen rechtstanden en een I-balk. Registers van steekboogvensters met lekdrempel, doorgetrokken op de begane grond.

Volgens de bouwplannen had de onderkelderde, tweebeukige constructie van vijf traveeën diep, oorspronkelijk een houten draagstructuur, opgevangen door troggewelven op gietijzeren kolommen in de kelder. Gecompartimenteerd door bakstenen muren, was in de achterste twee traveeën gelijkvloers de droogoven ondergebracht, en op de eerste verdieping de eestvloer. Het pakhuis werd ontsloten door een zijdelings ingeplante steektrap, en op de binnenplaats bevonden zich een pomp en ‘gemak’. De toegevoegde verdiepingen, ontsloten door een hijskoker achter de poort en aangebouwde trapkoker tegen de achtergevel, zijn vermoedelijk opgetrokken een structuur van ijzeren liggers op gietijzeren kolommen.