Gelegen langs de Keiemdorpstraat, ten noorden van de dorpskom van Keiem, vlakbij de kruising met de Oostendestraat (N369).

Historiek

De Belgische militaire begraafplaats van Keiem is een verzamelbegraafplaats van na de Eerste Wereldoorlog. De begraafplaats werd op 12 juli 1925 ingewijd en telt vandaag de dag 590 graven voor evenveel Belgen, waarvan 364 ongeïdentificeerde doden (meer dan 60%). Hieronder één dode die er niet begraven ligt maar herdacht wordt en één geïdentificeerde dode uit 1940.

De doden van deze begraafplaats zijn afkomstig uit veldgraven en graven op en naast het kerkhof van Keiem of uit dorpen in de nabije omgeving: Leke, Beerst, Stuivekenskerke (waar de bocht van Tervate gelegen is), Pervijze,…

Van de 225 geïdentificeerde doden uit de Eerste Wereldoorlog kwamen er 165 om in 1914, waarvan 147 doden ten gevolge van de IJzerslag. Opvallend zijn het hoge aantal doden van 8ste en 13de Linieregiment van 18 en 19 oktober 1914. Op 18 oktober 1914 barstte de Slag aan de IJzer in volle hevigheid los. Die dag konden de Duitsers (6de reservedivisie) onder meer de Belgische voorposten van Keiem en Beerst veroveren. Vanuit het bruggenhoofd Diksmuide lanceerden de Belgen (8ste en 13de Linieregiment) een tegenaanval en heroverden ze Keiem. Op 19 oktober heroverden de Duitsers Keiem en drongen ze de Belgen opnieuw achteruit, met grote verliezen tot gevolg. Tijdens een Frans-Belgische tegenaanval vanuit bruggenhoofd Diksmuide kon de Brigade Fusiliers Marins Beerst heroveren en konden eenheden van de 5de legerdivisie Vladslo heroveren. Ondertussen waren nieuwe Duitse eenheden in de strijd geworpen, waardoor de Fransen en Belgen gedwongen werden zich terug te trekken uit Beerst en Vladslo.

Vanaf 20 oktober zouden de gevechten plaatsvinden aan de IJzer. Vooral aan de bocht bij Tervate, ongeveer twee kilometer meer westwaarts van deze begraafplaats gelegen, zou hevig gevochten worden. De Duitsers konden de IJzer in deze bocht op 22 oktober 1914 oversteken, waardoor ze voor het eerst de linkeroever van de IJzer konden bezetten en massaal troepen over de IJzer konden sturen. Belgische tegenaanvallen haalden niks uit, behalve een bloedige tol aan mensenlevens. Uiteindelijk zou de onderwaterzetting eind oktober 1914 een einde maken aan de Duitse opmars en de stellingenoorlog inluiden. De Belgen bouwden de voormalige spoorwegbedding Nieuwpoort-Diksmuide uit tot hun eerste linie, de Duitsers zaten ten oosten van de IJzer. In het geïnundeerde gebied ertussen hadden beide kampen voorposten uitgebouwd op hoger gelegen gebieden, die boven de watervlakte uitstaken.

Kenmerken

De Belgische militaire begraafplaats van Keiem heeft een ruitvormige plattegrond van ongeveer 75 x 75 meter, waarin de vier perken symmetrisch aangelegd zijn. In de zuidwestelijke hoek ligt een kleine parking met een witgeschilderd bakstenen kapelletje ter ere van O.L.V. Middelares en de toegang tot de begraafplaats. Vanaf deze hoek vertrekt het centrale pad dat rond een bloemperk vooraan en een centraal rechthoekig perk met vlaggenmast trekt en de begraafplaats als een spiegelas in tweeën verdeelt, net zoals het pad haaks op deze lijn min of meer doet. De perken zijn grasperken, met dubbele rijen (allemaal officiële) grafstenen, waartussen een buxushaag is aangeplant. De grasperken worden van mekaar gescheiden door paden uit grijze steenslag.

Het tweeledige smeedijzeren toegangshekken zit gevat tussen twee arduinen pijlers, met bruingeschilderde metalen platen met “Cimetière militaire de KEYEM” respectievelijk “Militair kerkhof van KEYEM”. Links en rechts staan nog iets hogere arduinen pijlers met “1914” respectievelijk “1918”. Tussen de pijlers steekt smeedijzeren traliewerk. Aan de westelijke en zuidelijke kant van de begraafplaats zijn nog arduinen en bakstenen pijlers met arduinen dekstenen aanwezig, met ertussen aanplantingen en een groene afrastering. De andere zijden worden met een haag, bomen en struikgewas omheind.

Vooraan links op de begraafplaats staat een houten schuilhuisje, met grondplan, register en bezoekersboek. Her en der op de begraafplaats staan stenen zitbanken. De aanwezige boom- en struiksoorten zijn heel divers, waaronder treurwilgen, coniferen, esdoorns, populieren, rododendron, laurier,…. Doorgaans zijn bloemen (rozenstruiken, narcissen) bij de graven aangeplant.

• Informatie verzameld door Roger Verbeke
• Informatie afkomstig van de Dienst Oorlogsgraven (Algemene Directie Material Resources – Divisie CIS en Infrastructuur – Sectie Infrastructuur – Bureau Real Estate)