Watermolen op de Demer, thans niet meer in bedrijf. Reeds als watermolen aangeduid op de Ferrariskaart (1771-1777). In de Atlas van de Buurtwegen (1844) aangeduid als een complex van losstaande bestanddelen. Van deze oudere gebouwen bleef waarschijnlijk niets bewaard; de huidige gebouwen dateren uit de tweede helft van de 19de - begin 20ste eeuw en vormen een aaneengesloten geheel van onregelmatige vorm, ten westen van het erf; de Demer stroomt ten zuidwesten van de gebouwen.

Bakstenen gebouwen onder zadeldaken (Vlaamse en mechanische pannen). De kern van het complex wordt gevormd door het molenhuis, dat zich loodrecht op de Demer bevindt; het molenrad, een metalen onderslagrad, staat tegen de zuidwestelijke zijgevel. Het gebouw is voorzien van getoogde vensters, een laadvenster en een kleine, rechthoekige poort onder metalen I-balk. Het is thans ingericht als woonhuis, en naar verluidt is het molenwerk volledig verdwenen.

Haaks aansluitend op de voorgevel, een gedeelte van één bouwlaaag met resten van vakwerkbouw, thans met bakstenen vullingen; gewijzigde muuropeningen.

Haaks aansluitend op de achtergevel van het molenhuis, het woonhuis, lage varkensstallen, en de dwarsschuur met stallen (resten van vakwerkbouw); al deze gebouwen werden grondig aangepast, de muuropeningen werden grotendeels gewijzigd. Recenter open wagenhuis aan de ingang van het erf.