Deels vrijstaand dubbelhuis, palend aan tuin van het Huis Arents, zie Dijver nummer 16. Breedhuis van vijf/zes traveeën en twee bouwlagen onder zadeldak (leien) op L-vormige plattegrond; kern opklimmend tot de 17de eeuw. In 1933 verfraaiend herbouwd op vraag van eigenaar Baron Van der Elst naar ontwerp van architecten J. en L. Viérin (Brugge) in neo-Brugse stijl; oorspronkelijk een pand met 19deeeuwse lijstgevel van twee bouwlagen en zeven traveeën, onder meer met smidse op de koer parallel met de Reie. Vlaamse gevel van verankerde baksteen waarvan twee linker traveeën uitgewerkt zijn als trapgevel (7 treden + topstuk). Opvallend zijn de centrale spitsboogdeur met afgeschuinde dagkanten en bolkozijn als bovenlicht en de Brugse travee, type I en zoldervenster gevat in spitsboognis met afgeschuinde dagkanten die de trapgevel ritmeren. Voorts ook gebruikelijke elementen als kruis- en bolkozijnen, tuitgevel voor het dakvenster en rechthoekig zoldervenster opgenomen in een rondboognis met driepas. Tudorboogpoortje in de zijgevel. Analoge achtergevel waarin de vermooide schoorsteenschachten voornamelijk tegen de zijgevels meer opvallen. Achterhuis voorzien van gevelsteen afkomstig van herberg aan de Nieuwpoortse Schipstraat met afbeelding van schip en opschrift "IN 'T SCHIP MET ROER EN MAST LOGIEST VOOR GOEDEN GAST".
Interieur. Naar verluidt bewaart het pand neogotische aankleding met onder meer moer-, kinder- en strijkbalken, deuren, schouwen, houten gewelf deels bestaande uit hergebruikt materiaal.
Stadstuin, parallel aan de Reie en afgesloten door een bakstenen kaaimuur met korfboogpoortje, geconsolideerd in 1996 als "Kunstige Herstelling"; tuinaanleg van 1934-1935 naar ontwerp van de Nederlandse tuinarchitecte M. Ruys met groenparterres en aanplantingen naar het voorbeeld van de middeleeuwse tuinen: opgebouwd rond zes rechthoekige, licht verhoogde plantenbedden onder meer met buxus en een beperkt plantenassortiment bestaande uit akelei, anjer, roos, pioen en lelie; voorts gotisch waterbekken met fonteintje en stenen tafel.
- Stadsarchief Brugge, Bouwvergunningen, nr. 1242/1933, nr. 1215/1934.
- ADRIAENSENS W. (ed.), Groen Brugge, 1987, p. 72.
- CONSTANDT L. (ed.), Behoedzaam omgaan. Monumentenzorg in Brugge, 1988-1993, 1994, p. 122-123.
- DEVLIEGHER L. 1975: De huizen van Brugge, Kunstpatrimonium van West-Vlaanderen 2-3, Tielt, 114.
- VAN COMPERNOLLE M., Een late herinnering aan de Blauwe Schuit, of de reliëfsteen aan het St. Bonifatiusbrugske te Brugge, in Volkskunde, LIII, 1952, p. 235-237.
