Oud kerkhof bij de Sint-Martinuskerk. De oorspronkelijke begraafplaats bevond zich vanouds rondom de parochiekerk. Met de bouw van de nieuwe kerk in de 18de eeuw werd ook het kerkhof heraangelegd. De oppervlakte werd kleiner en evenwijdig langs weerszijden van de kerk werd een lage kerkhofmuur gebouwd. Op 11 juni 1772 besliste het schepencollege in overeenstemming met de pastoor, om niemand meer in de kerk te begraven, maar nog wel zerken of gedenkstenen van belangrijke personen in de kerk te laten plaatsen. Eerder (1733) was al beslist om het nu nog bestaande "Hoveken" achter het koor voor te behouden als begraafplaats voor notabelen en geestelijken.

Het voormalige kerkhof heeft twee toegangen ten noorden aan het dorpsplein die de voorgevel van de kerk flankeren en één ten zuiden achter het kerkkoor. Beide toegangen aan de noordzijde tussen monumentale arduinen vierkante pijlers met bolbekroning (één pijler van de toegang aan de oostzijde verdwenen behalve het voetstuk). Westelijke toegang met nieuw bronzen hek van 2007 door Maurits De Clercq als sluitstuk van een aantal kunstwerken verwijzend naar het leven van priester Poppe rondom de kerk en die een Priester Poppe-ommegang vormen.

Omhaagd gedeelte van het oude kerkhof aan de zuidzijde (koor) voorzien van een eenvoudig ijzeren hek aan slanke arduinen pijlers met siervaasbekroning. Het kerkhof werd grotendeels ontruimd na de aanleg in 1926 van een nieuw kerkhof aan de Priester Poppestraat. Het eenvoudige houten grafkruis van priester Poppe (1890-1924) eerste graf werd na de ontgraving in 1962 en het overbrengen van de stoffelijk resten naar de Priester Poppekapel, verplaatst in de as achter het kerkkoor.