Eénlaagswoningen. Op deze plaats was tot circa 1858 de "koornoliewindmolen" of stampkotmolen gesitueerd waar de nabijgelegen Stampkotstraat naar genoemd werd. De molen wordt reeds weergegeven op het landboek van Wielsbeke uit 1720, omschreven als "erfve daer het stampcot opstaet ende een huys", eigendom van Michiel Lavaert. Ook wordt melding gemaakt van een "stampcotwal". Rond 1780 is de molen in gebruik door de weduwe van Joannes Desplenter. De molen leent zijn naam aan de 18de-eeuwse wijk: "Stampcotwijck". Vermelding op de Ferrariskaart (1770-1778) als "Olie Stomp Molenhoeck".

Op het primitief plan (circa 1830) staan hier reeds aaneengesloten bijgebouwen, parallel met de straat, afgebeeld. Landbouwer Edouard De Brabandere laat deze gebouwen in het midden van de 19de eeuw herbouwen tot zes woningen met een tweetal achtergelegen landgebouwen. In 1872 wordt een bestaand landgebouw (ten zuiden) omgebouwd tot zwingelkot; tien jaar volgt de bouw van een nieuw zwingelkot ten westen van het perceel. Circa 1940-1943 worden de landgebouwen uitgebreid en broeikassen bijgebouwd aan noordzijde. Drie huizen ten zuiden van de huidige woningen worden in de tweede helft van de 20ste eeuw gesloopt.

Verankerde baksteenbouw van één bouwlaag en tien traveeën onder zadeldak (Vlaamse pannen, nok evenwijdig met de straat). Witgekalkte straatgevel op een zwarte plint, rode ankers. Rechthoekige muuropeningen waarin bewaard schrijnwerk (schuiframen). Natuurstenen onderdorpels. Noordelijke zijgevel met getoogde laadopening.

Achtergelegen bijgebouwen uit donkerrode baksteen (deels witgekalkt) onder zadeldak in Vlaamse pannen. Onder meer stalletje met rechthoekige muuropeningen onder houten latei.