De Verrebeekmolen is een laat 18de-eeuwse stenen korenwindmolen van het type bovenkruier (grondzeiler).

Het octrooi voor de Verrebeekmolen werd al in 1778 verleend maar de eigenlijke oprichting door Jan Baptist Van Damme liet op zich wachten tot 1789 en waarschijnlijk werd de molen pas in 1803 afgewerkt (datum gebeiteld in de staart van de molen). Aanvankelijk functioneerde de molen als oliemolen maar eind 19de eeuw wijzigde dit naar graanmolen. Na de plaatsing van een elektrische motor (1919) bleef de molen nog in bedrijf tot 1938. In 1953 werden de molenkap en het gevlucht afgenomen. Na voorlopige herstelling van de afdekking veroorzaakte een storm in 1983 zware dakschade. Tussen 1994 en 1996 werd de molen volledig ontmanteld en heropgebouwd door de firma 't Gebinte Molenbouw (Erpe-Mere) naar plannen van architect F. Ponnet (Gent) uit 1992. In 2005 werd de molen opnieuw grondig hersteld door Roland Wieme (Deinze).

De Verrebeekmolen is een stenen bovenkruier van het type grondzeiler waarvan de sterk conische ronde molenkuip afgedekt is door een streekeigen uidak of saracenenkap (eiken leien) en met een dakkapelvormige overstek boven de houten staart. Het gevlucht heeft recente, gelaste roeden en ook het houtwerk is merendeels vernieuwd, waaronder het kroonwiel, de maalkisten en het luimechanisme. Herstelde gerecupereerde onderdelen zijn de staande as, sporepot, sterrenwiel, regulator en elevator. De molen heeft drie maalstoelen, drie steenkoppels waarvan twee afkomstig uit de steengroeve van La-Ferté-sous-Jouarre, een cilinderbuil, een maïsbreker, een pletmolen, een haverpletter en graanzuiveraar. De molenaarswoning bevindt zich een 50-tal meter ten noordwesten van de molen (Verrebeke 5).