Inventaris

Nurop (Voeren)
De elektrificatie van de streek bezorgde Voeren een aantal typische landmerken in de vorm van de in traditionele stijl uitgevoerde, torenachtige elektriciteitscabines. Deze werden in 1934 gebouwd door de Société Voer-Gulpe, die het net toen exploiteerde.

Ottegraeven 3-7 (Voeren)
Het kasteel, alleenstaand, omgracht landhuis, op rechthoekige plattegrond; ligt wat achteruit ten opzichte van de weg en is door een brug over de gracht met de ingang verbonden.

Oude Linde (Voeren)
Een onverharde weg verbindt de kapel en het kruispunt van zes landwegen, genaamd Oude Linde, met de hoofdweg naar het dorp. De aardeweg kruist de Beek ter hoogte van een indrukwekkende knotwilg en loopt vervolgens tussen weilanden en oude boomgaarden met meidoornhagen en opgaande es.

Remersdaal-Dorp (Voeren)
Voormalig pompgebouw gebouwd na de Tweede Wereldoorlog en gelegen achter de hoeve Het Hoes in de natte vallei aan de Remersdaalbeek.

Sinnich (Voeren)
Bij een Mariabeeld langs de Sinnichstraat leidt een smalle asfaltweg het plateau op. Voorbij de huizen gaat deze weg over in een holle weg met zware hakhoutstoven op de taluds. Van deze weg rest enkel nog een groene strook die doodloopt tussen de weilanden. Oorspronkelijk liep deze voetweg over de dorpsakkers helemaal door tot in Remersdaal en vormde zo een alternatieve verbindingsroute tussen de twee dorpen. In Remersdaal is deze weg nog deels overgeleverd als veldweg die zich tussen de weilanden slingert en open zichten biedt op de dorpen rondom. Door de aanleg van de spoorlijn Aken-Tongeren werd deze voetweg echter doorsneden en verdween grotendeels.

Sinnich (Voeren)
Een stelsel van drie bronnen waarvan er twee tot drie poelen worden opgestuwd in graslanden in de vallei van de Teuvenbeek. De twee bronnen liggen in een amfitheater op de zuiderhelling van de Teuverbeek. Twee zijlopen van de Teuverbeek verbinden de bronnen met de waterloop. Eén bron ligt op de noordelijke helling.

Sinnich 13 (Voeren)
De elektrificatie van de streek bezorgde Voeren een aantal typische landmerken in de vorm van de in traditionele stijl uitgevoerde, torenachtige elektriciteitscabines. Deze werden in 1934 gebouwd door de Société Voer-Gulpe, die het net toen exploiteerde.

Sint-Martenstraat (Voeren)
Beeldbepalende elektriciteitscabine in een traditionele stijl opgebouwd in natuursteen en gelegen in het dorpscentrum van Sint-Martens-Voeren.

Sint-Pieterstraat (Voeren)
Beeldbepalende elektriciteitscabine in een traditionele stijl opgebouwd in natuursteen en gelegen in het dorpscentrum van Sint-Pieters-Voeren, tegen de kerkhofmuur.

Snauwenberg (Voeren)
In het verlengde van de weg Kinkenberg slingert een verharde holle weg zich de gelijknamige berg op naar het noordoosten. Bij een wegsplitsing gemarkeerd door een wegkruis leidt de weg verder steil de helling op tussen hoge taluds met eik en boskers. De holle weg is sterk ingesneden en niet langer verhard en leidt langs de Voerenberg tot op de Snouwenberg. Op de rand van het plateau is de weg veel minder diep ingesneden en zijn er open zichten op de lager gelegen weilanden, het dorp en het Kasteel Altenbroek. Deze holle weg vormt de verbindingsweg tussen het dorpscentrum en de hoger gelegen landbouwgronden op het plateau. Daarenboven was deze weg in de 18de eeuw ook een transportroute tussen Luik en Aken zoals blijkt uit de alternatieve naam Koetsweg. De historische weg liep door richting de grens met Nederland en passeerde langs een 'Maison de Plaisance' genaamd Snauwenberg.