Inventaris

Kauterhof (Hoegaarden)
De kasseiweg Kauterhof verbindt Sint-Katarina-Hauthem met Hoegaarden. De kasseihelling van meer dan 1 km lang heeft een redelijk vlak profiel en een gemengde samenstelling met rechthoekige kasseien in porfier en grès (?) in halfsteensverband. De kasseiweg heeft het karakter van een holle weg en loopt tussen taluds die dichter bij de dorpskern aan weerszijden beplant zijn met een rij zomerlindes. De weg maakt deel uit van het uitgebreide historische wegennetwerk op het plateau tussen Meldert en Hoegaarden en vormde in de 19de eeuw de hoofdverbinding tussen deze twee grote centra.

Nerm (Hoegaarden)
De kasseiweg is aangelegd in Tiense kwartsiet in onregelmatig verband en met boordstenen in Petit Granit. Deweg heeft een licht bolrond profiel en loopt tussen langsgrachten op de rand van de beekvallei. Waar de weg iets dieper is ingesneden, krijgt hij het karakter van een holle weg. De kasseiweg maakt deel uit van het historisch netwerk van vaak holle wegen die over de uitgestrekte akkers tussen Aalst en Sluis liepen.

Nerm (Hoegaarden)
De kasseiweg Nerm is gekasseid met Tiense kwartsiet in onregelmatig verband en heeft een uitgesproken bolrond profiel, afgeboord met kasseien in Tiense kwartsiet. De kasseiweg slingert tussen weilanden en is sterk ingesneden tussen steile taluds met hakhout van esdoorn en imposante hakhoutstoven van es. De huidige kasseiweg vormt een relict van de historische verbindingsweg met het zuidelijk gelegen dorp Zétrud-Lemay.

Walestraat (Hoegaarden)
Het centrale deel van de Walestraat is gekasseid in Tiense kwartsiet in onregelmatig verband. De kasseiweg heeft een licht bolrond profiel en loopt tussen boordstenen van Petit Granit en Tiense kwartsiet. Waar de weg dieper is ingesneden, zijn er steile taluds met hakhout van onder andere es. De weg vormde de hoofdverbinding tussen Hoegaarden en Melin die het natuurlijke reliëf volgt en was deel van een dicht netwerk van holle wegen die de kouters doorkruisen.

Hoeselt (Hoeselt), 's Herenelderen, Berg, Henis, Tongeren (Tongeren)
De vruchtbare leemgronden vertalen zich in openfields met weinig visuele perceelsgrenzen op de plateaus. De hooilanden in de beekvalleien verruigden naar rietland en moerasbos. Het omringende landschap telt diepe holle wegen, hoge taluds begroeid met houtig gewas en hoogstamboomgaarden. Het kasteel van 's Herenelderen is ingeplant op de oever van Demer zodat de slotgracht continu van water werd voorzien. In het beekdal getuigen visvijvers van de viskweek en rabatten van de aanplant van populieren. Het gelijknamige dorp ontwikkelde zich als kasteeldorp in de riviervallei rondom de historische cluster van kasteel en kerk. De Sint-Stefanuskerk is gegroeid uit de private huiskapel van de kasteelbewoners. Het kasteel is omgeven door een park in landschappelijke stijl met twee vijvers. In noord- en zuidoostelijke richting sluit het park aan op de valleibossen langs de bovenlopen van de Demer.

Huldenberg, Loonbeek (Huldenberg)
Het Margijsbos of het historische Sergijsbos op de oostflank van de IJsevallei komt reeds voor op de Ferrariskaart. Het voorheen omgracht en gedeeltelijk ommuurd kasteeldomein Van Der Vorst vormde een feodale site met kasteel, castrale kapel (de huidige Sint-Antoniuskapel) en watermolen. Een lange rechtgetrokken sectie van de IJse die eindigt bij de watermolen vormde de hoofdas van het domein. In het microreliëf zijn de oorspronkelijke oevers van talrijke vijvers nog duidelijk te bespeuren. Na de verlanding heeft zich een rijk, beekbegeleidend bostype ontwikkeld, dat onmerkbaar overgaat in de beboste hellingen. Restanten van de formele parkaanleg zijn oude meidoorn- of haagbeukhagen, zwaar afgetopte zomerlindes en oude beuken. Door de eerder beperkte aanleg in de 18de eeuw heeft het Margijsbos zijn primitief wegenpatroon met hellingopwaarts kronkelende holle wegen behouden.

Vossekouter, Zavelstraat (Huldenberg), Varrendel (Overijse)
Het gebied de Vossekouter, met een oppervlakte van 53,76 hectare, strekt zich uit over de zuidoostelijke rand van Huldenberg (op de grens met Overijse) en bevindt zich op het Brabants leemplateau. Het gaat om een ongerepte kouter met aan de rand van het plateau bossen. De Vossebeek ontspringt in het zuidoostelijk deel van dit gebied. Omwille van de aanwezigheid van hellingbossen en een centraal in het landschap gelegen holle weg (noordwest-zuidoost georiënteerd) met een specifieke begroeiing heeft dit gebied een hoge esthetische, botanische en geomorfologische waarde.

Kasterlee, Lichtaart (Kasterlee)
Het gebied ligt op de Kempische heuvelrug, die van tertiaire oorsprong is. Het zuidfront van de rug is op veel plaatsen afgegraven, om zand of ijzerzandsteen te winnen. Op de rug komen uitgestrekte stuifzandformaties voor, met ook enkele Laatglaciale paraboolduinen zoals de Hoge Mouw. Het landschap wordt gedomineerd door in de 19de en 20ste eeuw aangelegde dennenbossen. In het westen van de ankerplaats zijn de dennenbossen aangelegd op plaggenbodems, die daarvoor tot het traditionele akkerland van Lichtaart behoorden. De vele eikenrijen getuigen daar nog van. Bijzonderheden zijn de holle wegen, de karrensporen, het grillige eikenhakhout op de duintoppen van de Kabouterberg en de Zwarteberg, de grove dennen met ‘steltwortels’, de Duivelskuilen, de restanten van grafvelden uit de Metaaltijden, de Britse militaire begraafplaats en de het laatmiddeleeuwse gebruik als konijnenwarande.

Goorseweg (Kasterlee)
Op de heuvelrug tussen Kasterlee en Lichtaart bestaan nog enkele restanten van oude wegtracés. Het gebied bestond vooral uit heide, die in de loop van de 19de-20ste eeuw systematisch tot naaldbos is omgevormd. Samen met de bebossing van de heuvelrug ontstond een heel netwerk van kleine bospaden, dat vooral in de 20ste eeuw zijn huidige vorm aannam. Enkele oudere tracés bleven gedeeltelijk behouden, waaronder een deel van de verbindingsweg tussen het gehucht Goor en Kasterlee. Bijzonder is het parallelle wegtracé van de Kerk- en de Lijkweg.

Holle weg, Oosthukkel, Westhukkel (Kasterlee)
Op de zuidelijke steilrand van de heuvelrug tussen Kasterlee en Lichtaart liggen verschillende holle wegen. Omdat het hoogteverschil op korte afstand groot is, snijden deze wegen zich snel diep in de flank van de heuvelrug in. De meeste van deze holle wegen zijn eeuwenoud. Ze kunnen in elk geval met trajecten worden geïdentificeerd die ook al op de 18de-eeuwse Ferrariskaart zichtbaar zijn.