Inventaris

Tresoriersstraat 13 (Zonnebeke)
Wederopbouwhoevetje volgens algemene architecturale kenmerken mogelijk naar ontwerp van architect L. Masure, zie nummer 10, hier echter meer getrouw teruggaand op de regionale hoevebouw. Losse, lage bestanddelen L-vormig gegroepeerd rondom een licht verhard erf; boerenhuis met waterpomp tegen de erfgevel, stal- én schuurvleugel respectievelijk ten noordoosten en zuidwesten.

Waterstraat 34 (Zonnebeke)
Hoeve met losse, lage bestanddelen U-vormig opgesteld rondom een geasfalteerd erf met resten van bakstenen stoepen en toegangshek; boerenhuis en stalvleugel respectievelijk ten zuiden en ten noordwesten; tabaksast uit de jaren 1940 ten zuidwesten.

Zandvoordeplaats 77 (Zonnebeke)
Gaaf bewaarde, kwaliteitsvolle wederopbouwhoeve uit het begin van de jaren 1920; teruggaand op de regionale hoevebouw. Losse, lage bestanddelen U-vormig opgesteld rondom een deels verhard erf met bakstenen stoepen en ten zuiden omheiningsmuur waarin toegangshek en voetgangersdoorgang tussen vierkante pijlers; boerenhuis, stalvleugel, dwarsschuur en kleinere schuur. Aan de erfoprit, bakstenen rechthoekig kapelletje onder zadeldak; jaarsteen 1927 in de achtergevel.

Zillebekestraat 19 (Zonnebeke)
Hoevetje heropgebouwd naar ontwerp van architect M. Dujardin naar verluidt in 1921 en niet op de vooroorlogse plaats. Aansluitend bij de regionale hoevebouw.

Zillebekestraat 2 (Zonnebeke)
Wederopbouwhoevetje gelegen bij het kruispunt Zandvoordeplaats/Kleine Ieperstraat, aansluitend bij de regionale 19de-eeuwse bouwtrant.

Erwetegem, Sint-Goriks-Oudenhove (Zottegem)
De Steenbergse bossen liggen op de noordgrens van het Zuidvlaamse heuvelland. Het is een gemengd bos- en landbouwgebied dat zich uitstrekt langs de valleihellingen van de Erwetegemse beek en de Karnemelkbeek. De valleien zijn diep ingesneden en asymmetrisch met steile hellingen. De steilste flanken zijn bebost, de minder steile hellingen liggen onder weiland en op de heuveltoppen komt meer akkerland voor. Heel het gebied werd ontbost in de 19de eeuw maar als snel vond een herbebossing plaats. Het huidige bos heeft een duidelijke gelaagdheid. De hoogste boometage bestaat uit Canadapopulier, de lage boometage en de struiketage bestaan uit gemengd loofhout, dat hier en daar als hakhout wordt geëxploiteerd. Binnen het bos komen een aantal bronnen en kwelzones voor.

Kasteel van Leeuwergem 1 (Zottegem)
Waterkasteel in Lodewijk XV-stijl uit 1764, toegankelijk via een dreef, een bakstenen brug uit het interbellum en een erekoer met flankerende dienstgebouwen. Het kasteel is uitgewerkt als een sober en symmetrisch volume met rococo-inslag, heeft twee bouwlagen, en is opgebouwd uit negen traveeën bij voor- en achtergevel en zeven aan de zijgevels. Het is gelegen in een omringend park met een geometrische aanleg uit de tweede helft van de 18de eeuw, aangevuld met een vroeg-landschappelijk ‘Engels park’.

Parkstraat 1 (Zottegem)
Het kasteeldomein van Breivelde werd op het einde van de 19de eeuw in laat landschappelijke stijl aangelegd op een glooiend terrein. Water speelt een belangrijke rol in het ontwerp van dit park: tien vijvers, een cascade en een fontein bepalen sterk het karakter. Sinds 1970 is de gemeente eigenaar van het domein.

Sint-Goriksstraat 2 (Zottegem)
Ruime gesloten hoeve met ommuurde boomgaard ten noorden, gelegen aan de hoek met het Kruiswaterplein. Voorheen aan de buitenzijde, witgeschilderde bakstenen gebouwen onder zadeldaken opgesteld rondom een rechthoekig gekasseid erf met vaalt. Boerenwoning van twee bouwlagen en vijf traveeën, met uitzicht uit het eerste kwart van de 19de eeuw; gesmeed ijzeren dakruitertje.

Zoutleeuw (Zoutleeuw)
Het Vinne is een natuurlijke depressie, nagenoeg volledig omsloten door hellingen. Slechts op één plaats in het westen is de helling doorbroken en staat de Vinnedepressie via een smalle uitlaat in verbinding met de Getevallei. Op het breedste punt is het Vinne 1600m, op het smalste punt 900m. Een combinatie van de landbouwcrisis van de jaren 1840 en een negatieve perceptie ten aanzien van stilstaand water (mogelijke verzamelplaats van ziekteoverbrengende organismen) heeft ertoe geleid dat men in 1841 begon met de drooglegging van het enige natuurlijke meer van Vlaanderen. Er werd een pompgemaal aangelegd om het meer droog te leggen. In 2000 werd echter besloten het meer weer zijn “natuurlijke” aanzien terug te geven waardoor er nu terug een moerassig natuurgebied is.