Beschrijving

De vroegtijdig overleden Ernest Acker liet een beperkt oeuvre na, maar toch geldt hij als een van de talentrijkste en invloedrijkste Belgische architecten uit het begin van de 20ste eeuw. Die reputatie vloeit in grote mate voort uit de belangrijke rol die hij in het architectuuronderwijs speelde.

Hij begon zijn opleiding aan de tekenacademie van Sint-Joost-ten-Node o.l.v. E. Hendrickx. Hij onderbrak zijn studie aan de Brusselse academie (1868-71, 1876-78) om een stage bij W. Janssens te volbrengen. Leerling-architect bij de KCM in 1879, vervolgde hij zijn opleiding aan de Ecole des Beaux Arts van Parijs, waar hij in 1880 werd toegelaten als leerling van Julien Guadet en belangstelling opvatte voor het werk van Joseph Vaudremer en Paul Sédille. Vanaf 1881 gaf hij les aan de academie van Brussel, waar hij directeur werd (1901-04, 1910-11). Eerst doceerde hij de cursus siertekenen, dan werd hij hoofd van de derde klasse architectuur (1892), en tot slot volgde hij F. Laureys op aan het hoofd van de eerste klasse (1897). Acker was heel ruimdenkend en verdedigde een methode die veeleer op analyse en waarneming dan op stilistische voorkeur was gebaseerd. Zijn grote architecturale werken waren echter efemeer of bleven in het ontwerpstadium steken. In 1884 behaalde hij de tweede prijs in de prijskamp voor de Beurs van Amsterdam, met een ontwerp dat sterk beïnvloed was door de noordelijke Renaissance. Samen met G. Maukels ontwierp hij een paviljoen voor voor de wereldtentoonstelling Parijs 1900 dat op het stadhuis van Oudenaarde geïnspireerd was. Ter gelegenheid van de 75ste verjaardag van de Belgische onafhankelijkheid ontwierp hij de elegante decoratie van het Poelaertplein in Brussel. Zijn belangrijkste werk was het algemeen plan van de wereldtentoonstelling van Brussel 1910, i.s.m. L. Van der Swaelmen. Voor die tentoonstelling ontwierp hij eveneens het paleis van België en andere paviljoenen. Bij zijn door liet hij een ontwerp na voor de Kunstberg, dat echter niet werd uitgevoerd.

De bewaarde bouwwerken van Acker zijn kleinschaliger. Verscheidene Brusselse huizen getuigen van zijn voorkeur voor een uitgepuurd classicisme en voor de neorenaissancestijl, alsook van zijn belangstelling voor de polychromie en voor verschillende technieken van geveldecoratie, zoals het sgraffito (Charleroisesteenweg, 1892). Voor de stad Brussel ontwierp hij op basis van een zeer eenvoudig plan een lijkenhuis en politiebureau (Sint-Andriesstraat, 1897), met gevels die hij op een vrijmoedige wijze in Vlaamse neorenaissance uitwerkte. Net als bij de Papeteries De Ruysscher (1905) zorgde vooral de polychromie van de natuurlijke materialen voor het decoratieve effect. Het flatgebouw in de Lombardstraat (1911), eveneens in Brussel, illustreert de invloed van het Parijse rationalisme op zijn oeuvre. In 1903 werd Acker benoemd aan de Koninklijke Academie van België, Klasse der Schone Kunsten.

Bron: Alfred WILLIS, ‘Acker, Ernest’, in: Van Loo, A. (red.): Repertorium van de architectuur in België van 1830 tot heden, Antwerpen, 2003: 118-119.

Datum: 30-04-2019
De tekst wordt ter beschikking gesteld door: Agentschap Onroerend Erfgoed (AOE)

Erfgoedobjecten

Ontwerper van

De Haan Concessie

Koloniënpaleis met Hobégebinte en ijskelder

Warande