Straat ten westen van de dorpskom van Waardamme, ten westen gelegen van de Kortrijksestraat. Zijweg van de Kortrijksestraat, die zich op het einde vertakt in twee richtingen: doodlopende zijweg in noordelijke richting en zuidelijk lopende zijweg eindigend aan de Terluchtestraat (zie Ruddervoorde). Zeer nauwe aanvang van de straat tussen de bebouwing aan de Kortrijksestraat nrs. 412 en 414. De straat wordt doorbroken door het Loopje, een zijwaterloopje van de Waardammebeek die ten noorden van de straat stroomt. De weg is genoemd naar de wijk Knok, die volgens De Flou voor het eerst voorkomt op de kaart uit het Dépôt de la Guerre van circa 1868. Een echte verklaring voor de straatnaam is heden nog niet voor handen. Tot de fusie van Waardamme met Oostkamp in 1977 wordt de straat "De Knock" genoemd.
Voor het eerst afgebeeld op de Kabinetskaart der Oostenrijkse Nederlanden, opgenomen op het initiatief van Graaf de Ferraris (1770-1778), als een kleine kerkwegel; enkel bebouwing ter hoogte van de doodlopende en in noordelijke richting lopende zijarm. Toename van bebouwing op het einde van de 18de en het begin van de 19de eeuw zie weergave van verspreide hoevebebouwing op het primitief kadasterplan (circa 1835). Op de Atlas der Buurtwegen (circa 1843) weergegeven als "Sentier n° 15", met name "Sentier de Wardamme à Ruddervoorde" of "Ruddervoorde voetweg". Situatie grotendeels ongewijzigd op de kaart van het Militair Cartografisch Instituut (circa 1880).

Thans korte, landelijke, geasfalteerde straat met behouden tracé. Op het einde van de noordelijke vertakking ligt een voetbalterrein met clubhuis van V.K. Redstar.

Naast bebouwing uit de jaren 1930 en 1950-1970, hoevebebouwing opklimmend tot het einde van de 18de eeuw.

Nummer 9, deels bewaard hoevetje zeker opklimmend tot het derde kwart van de 18de eeuw, gelegen aan de noordelijke vertakking van de weg, die zich rond de bebouwing slingert. Ten laatste rond 1910 wordt ten noorden een klein bijgebouw opgetrokken dat later nog zal worden uitgebreid. Op de plaats van het aanpalende 18de-eeuwse landgebouw wordt in 1963 het huidige, veel grotere woonhuis gebouwd. Restant van het hoevetje: éénlagig, witgekalkt volume met gepekte plint en een licht overkragend pannen zadeldak met lichte knik aan de voorkant. Twee originele tussen twee aangepaste vensteropeningen met vernieuwd, rood en wit beschilderd houtwerk onder meer luiken.

Nummer 11, voormalige hoeve met losse bestanddelen teruggaand tot de 18de eeuw zie weergave op de Kabinetskaart der Oostenrijkse Nederlanden, opgenomen op het initiatief van Graaf de Ferraris (1770-1778), doch met thans vrij sterk gerenoveerd woonhuis. Aan straatzijde, gedeeltelijk bewaarde stal; wit beschilderde, verankerde baksteenbouw onder zadeldak met Vlaamse pannen en enerzijds bewaarde kleine openingen en anderzijds. Voormalig erf volledig heraangelegd met graspartijen etc.