De Bresstraat is een korte, rechte verbindingsstraat tussen de Amerikalei en de Paleisstraat, deel uitmakend van het verkavelingsplan van het Zuid van 1875. De straat ligt in het verlengde van de Geuzenstraat en de De Vrièrestraat, aan de andere kant van de Amerikalei. Het hoge gebouw van het Bell Telephone C° (Francis Wellesplein 1) is ingeplant op het einde van deze rechte as door de wijk, waardoor het al van ver zichtbaar is. De straatnaam verwijst naar de bres die in het Toledobolwerk werd geslagen tijdens het Beleg van de Citadel van Antwerpen in 1832.

De straat is bebouwd in de twee laatste decennia van de 19de eeuw, hoofdzakelijk met neoclassicistische winkelhuizen, per twee of drie gebouwd als een samenstel. Een tweetal bakstenen gevels (nrs. 18 en 25) zorgen voor afwisseling in de witte gevelrijen. De hoekpanden met de Amerikalei zijn, overeenkomstig de architecturale normen op het Zuid, bebouwd met neoclassicistische hoekpanden: nr. 2 is gebouwd door aannemer Spoelders, nr. 1 is een ontwerp van architect Jos Hertogs uit 1893.

De huizenrij aan de onpare zijde van de Bresstraat is in haar totaliteit bewaard, zij het met talrijke vervlakkingen en verbouwingen. Behalve het hoekpand op nr. 1, werden alle kavels aan deze kant van de straat gekocht door weduwe Louis Wellens-Lauwers. Zij nam architect François Durlet onder de arm en liet er een reeks woon- en winkelpanden optrekken in neoclassicistische stijl, doorgaans in samenstellen van twee of drie woningen. De nrs. 3 tot 7 dateren van circa 1893 en werden oorspronkelijk door hun fraaie ijzeren balkonleuningen getypeerd, gevelbreed bij het centrale nr. 5. Nrs. 9 en 11 zijn circa 1889 gebouwd als identieke spiegelende burgerhuizen met verzorgde ornamentiek onder meer centraal rond fronton met bolornament. Nrs. 13-15, oorspronkelijk wellicht met bakstenen parement met speklagen, dateert van circa 1890. Nr. 17 is de enige woning die overblijft van het neoclassicistisch ensemble (circa 1890) van drie bijna identieke woningen met het iets rijker uitgewerkte nr. 19 als centrale pand. Nr. 23 is een zwaar verbouwd winkelhuis van circa 1890. En ten slotte is er op de hoek met de Paleisstraat het nr. 25, een hoog pand dat door zijn opvallende neo-Vlaamse renaissance-geveluitwerking kan beschouwd worden als sluitstuk van de huizenrij van weduwe Wellens.

Onder meer door de inplanting van de bedrijfsgebouwen AVA, is de homogeniteit van de bebouwing aan de even zijde van de straat verbroken. Bouwmeesters H. Krekel en Victor Durlet zorgden voor het ontwerp van verschillende huizen aan die zijde. De rij van tien woningen van nrs. 6 tot 16 was als één groot ensemble uitgewerkt en was wellicht het meest sprekende in de straat.