De Cuylitsstraat is een rechte straat gelegen op het Zuid tussen de Brederodestraat en de Bolivarplaats. De straat maakt deel uit van het originele verkavelingsplan van het Zuidkwartier, opgemaakt in 1875. In 1876 werd de nieuwe straat "Ruwaardstraat" gedoopt. In 1888 kreeg ze haar huidige naam, naar Jacques Cuylits (1807-1888), Antwerps schepen voor schone kunsten en voorzitter van de Maatschappij voor Dierkunde van Antwerpen.

De straat is getypeerd door gaaf bewaarde gevelwanden met eind-19de-eeuwse burgerhuizen. Meestal gaat het om neoclassicistische panden van drie traveeën en drie bouwlagen onder zadeldak, met bepleisterde en witgeschilderde lijstgevels met puilijsten, doorlopende lekdrempels, kroonlijsten en balkons met ijzeren leuning. Typerend voor het hele Zuid is de doorbreking van de witte gevelwanden met kleurrijke eclectische huizen, wat ook het geval is in de Cuylitsstraat. Opvallend voor deze straat is het vaak gaaf bewaarde originele houtwerk in de muuropeningen.

De onpare kant van de Cuylitsstraat is het meest sprekend, met een aantal gaaf bewaarde rijen: de nummers 21 tot 47 en nummers 81 tot 97 behoren tot de meest gave ensembles op het Zuid; nummers 101-105 werden circa 1897 gebouwd als een neoclassicistisch samenstel van drie smalle burgerhuizen in opdracht van M. Van Reeth. Een aantal woningen werd verbouwd, maar is nog duidelijk herkenbaar als voorbeeld van de eind-19de-eeuwse basisbebouwing. Nummers 43 en 45, neoclassicistische stadswoningen, werden allebei als woning met achterliggend werkhuis gebouwd door C. Muller, respectievelijk in 1899 en 1898. Nummer 57 is een klassieke eind-19de-eeuwse burgerwoning met neoclassicistische lijstgevel. Nummer 71 is een opvallend eclectisch burgerhuis met bijgebouwen, circa 1902 gebouwd door bouwmeester Van der Gucht voor Ségard Dupas; de gele bakstenen lijstgevel heeft een vrije, originele opbouw. Op nummers 17-19 zijn de gevels van het magazijn van aannemer G. Van Bergen bewaard, gelegen op een perceel achter zijn woning in de Dendermondestraat nummer 10.

De blikvanger aan de pare zijde van de Cuylitsstraat is het gebouwenensemble rond de Sint-Michielskerk (nummers 22-24), bestaande uit de pastorie en de parochiezaal, tussenin verbonden door een lange bakstenen muur. De kerk en alle hiermee verbonden gebouwen zijn ontworpen door architect F. Van Dijk. Deze tekent in 1896 ook de naastgelegen neoclassicistische woning op nummer 26 in opdracht van pastoor W. Kintschots, die in de bouwaanvraag expliciet laat vragen om dit niet in de pers te laten verschijnen.

Verder is de bebouwing aan pare kant meer doorbroken met vervlakte of volledig verbouwde gevels dan aan de onpare zijde. Een fraaie neoclassicistische gevelrij wordt gevormd door de woningen nummers 30 tot 40; nummers 38-40 zijn een samenstel van twee identieke, smalle burgerhuizen. Nummers 44 tot 50 vormen eveneens een rij van neoclassicistische lijstgevels, aansluitend op het neoclassicistisch hoekcomplex met de Montignystraat (Montignystraat nummer 24), opgetrokken circa 1896 voor P. Cockaerts. Het pendant van dit hoekpand aan de oneven kant van de straat (Cuylitsstraat nummer 61/Montignystraat) werd in hetzelfde jaar ontworpen door V. Vande Wyer-Heuts voor J. Smits.

Op nummers 64-66, een opmerkelijk neoclassicistisch samenstel (nu verbouwd) van twee woningen onder mansardedak: de woningen werden in 1896 ontworpen door Florent Verbraeken voor August Van Put-Van Gool en hadden een gemeenschappelijke centrale doorgang naar de achterliggende bijgebouwen. Een rij eind-19de-eeuwse burgerwoningen, zij het met vrij veel vervlakte of verbouwde gevels, is bewaard van nummers 76 tot 98; de nummers 80 tot 86 werden als een samenstel van vier woningen opgetrokken circa 1897 in opdracht van Crisveldt. Tussen de overwegend neoclassicistische panden, is op nummer 104 een eclectische burgerwoning bewaard met een veelkleurige lijstgevel; het is een ontwerp van bouwmeester L. Moerenhoudt van 1912.