Lange straat met geknikt tracé tussen de Mercatorstraat (spoorwegberm) en de Mechelsesteenweg (Koning Albertpark), in 1845 samen met de Provinciestraat geopend als provinciale weg tussen Borgerhout en Berchem. Tot 1911 droeg het tracé van de huidige Lamorinièrestraat de benaming Provinciestraat-Zuid, en het tracé van de huidige Provinciestraat de benaming Provinciestraat-Noord. Huidige naamgeving naar de schilder François Lamorinière (1829-1911), die in 1870 een vandaag verbouwde woning liet optrekken op het nummer 133.

Heterogene bebouwing uit de tweede helft van de 19de eeuw en de vroege 20ste eeuw met in het noordelijke straatgedeelte overwegend neoclassicistische burgerhuizen, waarvan de meeste werden verbouwd. Tot de beter bewaarde voorbeelden van de oudste bebouwing, te dateren in het derde kwart van de 19de eeuw behoren de nummers 73, 75, 77, 116, 129-131, 137, 147 en 151. Het hotel Birckenstock door Lievin Van Opstal uit 1891 werd later verhoogd; burgerhuizen woning Camille Pelgrims door Ernest Pelgrims uit 1895 op nummer 188, en woning G. Wilford door Pieter De Ley uit 1900 op nummer 223. Het voorname zuidelijke straatgedeelte vanaf de kruising met Isabellalei en Marialei, wordt gekenmerkt door een opeenvolging van statige herenhuizen in eclectische en beaux-artsstijl, een aantal in half open bebouwing, opgetrokken omstreeks 1900. Verspreid over het tracé van de straat bevinden zijn drie grote schoolcomplexen, twee kloosters en een pensionaat met kapel, de oudste twee uit het laatste kwart van de 19de eeuw, de drie overige uit de jaren 1900-1914.