De Raafstraat is een korte, rechte straat die de Lange Van Ruusbroecstraat met de Plantin en Moretuslei verbindt. Ze maakt deel uit van het eind-19de-eeuwse stratenpatroon van Zurenborg, een wijk die door de Naamlooze Maatschappij voor het bouwen van Burgershuizen werd uitgebouwd tot een beeldbepalende, populaire woonwijk voor de beter middenklasse. Zoals veel straten in de wijk, is de Raafstraat genoemd naar een sterrenbeeld, en dat in 1883.

De meeste bebouwing in de straat werd gerealiseerd door de bouwmaatschappij, in samenwerking met een aantal architecten die de architecturale idealen van de maatschappij vertaalden in afwisselende reeksen burgerhuizen, waarin het neoclassicisme werd gecombineerd met het neo-Vlaamserenaissance. Hier in de Raafstraat overweegt echter het neoclassicisisme, met bescheiden burgerhuizen van twee tot drie traveeën en twee tot twee en een halve bouwlaag. Nummer 24 is hiervan een voorbeeld, een woning die de hoek vormt met de rotonde en met de Lange Van Ruusbroecstraat. Het is een neoclassicistisch hoekhuis, oorspronkelijk met en lange aanbouw met smederij ter hoogte van nummer 22, die in 1892 werd ontworpen door architect Emile Wauters voor de Naamlooze Maatschappij voor het Bouwen van Burgershuizen.

Die aanbouw werd afgebroken, voor de bouw van een huis rond 1908 voor P. Kerens die op nummer 20 woonde. Ferdinand Hompus tekende het ontwerp. Het is een neoclassicistische, zeer ondiepe woning, met op de verlaagde begane grond een spreekkamer en keuken, boven salon en bureel, en achterin het trappenhuis.

Nummer 4 ten slotte, valt met de gele bakstenen lijstgevel op tussen het bepleisterde straatbeeld. Het is een realisatie van aannemer Ch. Vermuyter uit 1907 in opdracht van M.H. Van Hal, wonende in de Bleekhofstraat 1.