Doodlopende smalle zijweg met licht geknikt tracé aan de westzijde van de Bruggesteenweg. Recente benaming naar de zogenaamd "Veldbossen" waardoor de weg loopt.

Op een kaart bij het landboek van 1654-1656 wordt ter hoogte van de huidige weg een veld- of boswegel weergegeven, waarlangs ten zuidwesten enkele vijvers gelegen zijn, met name "Den Platte Vijvere", "Den Buschvijvere" en "Den Meyboomvijvere", en omgevende bosgebieden, onder meer "Het Leen". Aan de noordwestzijde bevindt zich het "Ardoyeveldt", een veld- of wastinegebied met heide, kreupelhout of moeras dat tot in de tweede helft van de 18de eeuw buiten het eigenlijke landbouwareaal gelegen is en begrensd wordt door oude loofbossen, onder meer bosgebied gelinkt aan de baronie van Ingelmunster. Als onbewoond 'eiland' is dit veldgebied geruime tijd ingeschakeld voor beweiding van het vee van omwonenden en later productief bebost, vaak met naaldhout, de zogenaamd "Veldbossen", weergegeven op de Ferrariskaart (1770-1778).

De meeste vijvers in het Ardooieveld worden in het laatste kwart van de 18de eeuw drooggelegd door de Gentse baron Theodoor de Jonghe, die in 1773 de heerlijkheid Ardooie koopt samen met het omgevende veld dat hij laat omploegen en bebossen, waarna hij er in 1780-1781 op het grondgebied van Ardooie een kasteel laat optrekken.

Op de kaart van het Dépôt de la Guerre van 1876 is de weg weergegeven als dreef met doorlopend tracé tot aan de Bloemgatstraat ten westen; op een recentere kaart (1913) van hetzelfde instituut zijn aan de westzijde van de weg reeds meerdere kleine dreven en ontginningswegjes in het nabijgelegen bosgebied weergegeven.

Op het huidig gewestplan zijn de Veldbossen aangeduid als landschappelijk waardevol agrarisch gebied. Het westelijke en onbebouwde deel van de weg is samen met het omliggende Ardooieveld, dat zich grotendeels uitstrekt op het grondgebied van Ardooie, maar in oorsprong ook uitlopers kent tot Meulebeke en Ingelmunster, opgenomen als relictzone in de Landschapsatlas.

Enkele 19de- en 20ste-eeuwse hoeves zijn langsheen de weg gelegen. Nummer 8, gerenoveerde 20ste-eeuwse hoeve met omhaagd en heraangelegd erf, toegankelijk via nieuw ijzeren hek; zij-oprit deels afgezoomd door lindebomen.

Losstaande bakstenen bestanddelen onder zadeldak (mechanische pannen). Eenlagig woonhuis van vier traveeën met gecementeerde en witgeschilderde plint, rechthoekige muuropeningen en verdiepte en getrapte inkom. Ten westen, haakse stalvleugel met tweedelige houten staldeurtjes en vernieuwde stalvensters; aan noordzijde, gerenoveerd voormalig bakhuisje. Nummer 56, voormalige hoeve omgebouwd tot residentiële villa in grote tuin.

Overige bebouwing thans voornamelijk bestaande uit achterin het bosgebied gelegen weekendhuisjes die dateren uit het laatste kwart van de 20ste eeuw, onder meer nummer 34, zogenaamd "Liesternest", en nummers 36, 38, 40, 45, 55. Veelal opgetrokken als houten chalet of als bungalow; enkele met toegang gemarkeerd door ijzeren hek tussen bakstenen pijlers, bij nummer 40 witgeschilderd met zwartgeschilderde plint en voorzien van natuurstenen vaasbekroning.
Nummers 16-18, vrijstaand, witgeschilderd woonhuis met achterliggend bedrijfsgebouw.