Bochtige weg met licht dalend tracé, gelegen in het zuidwesten van de gemeente, loopt vanaf de Beiaardstraat tot aan de grens met Heule. In het laatste kwart van de 18de eeuw wordt de straat omschreven als "straete van de Beyhaertlinde naer den Onackerbosch" of "straete uyt de Beyhaertstraete naer St. Antheunis cappelleken". De Atlas der Buurtwegen (1847) vermeldt: "Sint-Antheunis' kapellekenstraat". Op de Popp-kaart (1840-1850) maakt de straat deel uit van de "Beyhaert Straet", met uitzondering van het laatste deel dat als "Eeckboschstraat" bekend stond. In het eerste decennium van de 20ste eeuw wordt de straat verhard met grind.

Voorheen stond langs de Sint-Antoniusstraat een wegkruis, het "Geldhofs Kruis", gesitueerd bij de thans verdwenen erfoprit naar de hoeve in de Sint-Arnoldusstraat bewoond door de familie Geldhof. Thans verplaatst naar de Sint-Arnoldusstraat, tegenover de betreffende hoeve met nummer 6. (zie Sint-Arnoldusstraat).

Landelijke weg gekenmerkt door schaarse bebouwing met een agrarisch en woonkarakter. Enkele eenlaagswoningen, op het kruispunt met aansluitende wegen (Stevenistenweg en Sint-Arnoldusstraat) en op de plaats waar vroeger een dreef naar een hoeve in de Sint-Arnoldusstraat startte. Nummer 3, verbouwd volume, minimaal teruggaand tot de eerste helft van de 19de eeuw, zie weergave op de Atlas der Buurtwegen (1847). Nummers 7-13: rij eenlaagswoningen onder mansardedak, daterend uit het einde van de 19de of het begin van de 20ste eeuw, alle verbouwd en met nieuw parement. Nummer 5, vernieuwbouwd diepergelegen eenlaags volume, reeds afgebeeld op de Atlas der Buurtwegen (1847). Op het einde van de weg is de "Sint-Antoniushoeve" gesitueerd (nummer 17), minimaal teruggaand tot de tweede helft van de 18de eeuw, zie weergave op de Ferrariskaart (1770-1778). Gebouwen in de 20ste eeuw volledig vernieuwd. Tevens functie als vlasverwerkend bedrijf in de 20ste eeuw. Henri Desmedt liet er naar verluidt in 1928 een roterij optrekken, die in 1941 vier rootkamers telde.