De oudste vermelding is Enderinchoven juxta Looz (1366). Gelegen op de noordelijke grens van Droog-Haspengouw, op de zuidwestelijke rand van het massief van Borgloon. De Motbeek, één van de beken die de Herk voedt, ontspringt ten oosten van het dorp. Het landschap wordt gekenmerkt door het gemengd agrarisch gebruik met fruitteelt, akkers en weilanden.

De antieke weg Tongeren-Herentals-Antwerpen doorkruiste het grondgebied van de gemeente. In oorsprong is Hendrieken waarschijnlijk een deel van het vorstelijk domein van de graven van Loon, na 1366 behoorde het tot de Luikse Bisschoppelijke Tafel. Op het grondgebied bevond zich het laathof Hendriken, toebehorend aan de graven van Loon.

Op juridisch gebied ressorteerde Hendrieken onder de schepenbank van Borgloon-Grathem (buitenbank), en onder het beroepshof van het oppergerecht van Vliermaal. Er functioneerde een jaarlijks verkozen burgemeester.

De Sint-Lambertuskerk was een filiaal van de kerk van Borgloon. De graven van Loon hadden er het begevingsrecht. In de 12de eeuw gaat dit over in handen van de abdij van Villers, die het in 1582 ruilt met het Luikse Sint-Lambertuskapittel. De kerk bezat het dooprecht. De pastoor van Hendrieken ontving drie kwart van de tienden, het kathedraalskapittel van Luik één kwart; hiervoor was het gehouden in het onderhoud van het koor van de kerk te voorzien. Een gedeelte van het aangrenzende Voort maakte eveneens deel uit van de parochie.

Hendrieken was steeds een landbouwgemeente, thans met nadruk op fruitteelt. In de 19de eeuw functioneerden er een siroop- en azijnfabriekje en een brouwerij.

Het nederzettingspatroon is dat van een klein hoopdorp, waarvan het ontstaan waarschijnlijk te maken heeft met de aanwezigheid van de Motbeek en haar bron. De belangrijkste straat is de Lambertusstraat, gekenmerkt door sterk verbouwde hoeven en banale nieuwbouw.

Oppervlakte: 101 hectaren. Aantal inwoners: 185.