De oudste vermelding van 1079 als "Berlenges". Op de Ferrariskaart (1771-1777) zogenaamde Beerling. Etymologisch is de naam op -ingen van Germaanse oorsprong. Hij zou verwijzen naar het woord "Bergelingen": een groep mensen die zich in tijden van gevaar terugtrekt op een heuvel. Een andere verklaring refereert aan het Germaanse "Berelengium": de lieden van Berenlin of Berilo.

De Herk, op de Ferrariskaart zogenaamde Rivière Herck en in de Atlas van de Buurtwegen (1844) Ruisseau herkbeek, stroomt door Berlingen en vormt de zuidoostelijke grens van het dorp. Op de steile helling tussen de rivier en de parochiekerk, ontspringt een krachtige bron, genoemd naar Sint-Agatha en waarvan het water in de Herk stroomt. Berlingen omvat het gehucht Oetersloven, confer Oeterslovenstraat.

Op prehistorische bewoning wijzen bewerkte afslagen, gevonden in de nabijheid van de plaats zogenaamd Moordkuil. Uit de Romeinse periode dateren een genivelleerde tumulus op het Tomveld uit de tweede helft van de 1ste eeuw, waar in 1968-1970 ettelijke grafvondsten werden gedaan, dakpannen en ander bouwmateriaal langs de Muggensteeg, en dakpannen, potscherven en silexblokken in het Steenveld, ten zuiden van de weg Hoepertingen-Wellen. Een middeleeuws zwaard (13de eeuw) werd in 1977 uit de Herk opgebaggerd.

Berlingen behoorde tot het persoonlijke domein van de graven van Loon. De heerlijkheid was nadien in het bezit van de prinsbisschoppen van Luik en in 1729 van baron de Wanzoule. Hetzelfde jaar stond deze ze af aan barones de Sluse en haar oudste zoon. De collegiale Sint-Bartholomeuskerk van Luik bezat belangrijke goederen in Berlingen, in 1078 door gravin Ermengardis geschonken. Op het grondgebied van Berlingen bevond zich een nu nog bestaande banmolen, de zogenaamde Oude molen, een tweede op de grens met Rullingen, die beide eigendom waren van de prinsbisschop. In 1739 werden ze in erfpacht gehouden door Pierre-Antoine, baron de Tiribu. De jurisdictie van de schepenbank van Berlingen omvatte een veel groter gebied dan de huidige gemeente. Zij strekte zich immers tijdens het ancien régime uit tot een aanzienlijk deel van de huidige gemeente Hoepertingen. Het was een Loons gerecht, ressorterende onder het hof van Vliermaal.

Op het grondgebied van de gemeente bevonden zich verschillende laathoven: "Landries" of "Langdries", het "laathof van Hamel", het "laathof Horion" of zogenaamd Hof van Berlingen, een laathof van de abdij van Sint-Truiden, het "laathof Ter Beeck" en het "laathof van Elderen". Het gemeentebestuur was in handen van twee jaarlijks door de gemeentenaren verkozen burgemeesters, bijgestaan door zes raadslieden sinds 1732.

In Berlingen vond in 1466 een gewapend treffen plaats tussen Bourgondische en Luikse troepen. Tijdens de lange oorlogen van Lodewijk XIV ging de bevolking onder zware lasten gebukt, opgelegd door de hier gelegerde Franse militairen.

De parochie Berlingen bevatte ook delen van Hoepertingen en de St.-Agathakerk was een filiaalkerk van Borgloon. Het begevingsrecht was sinds de 11de eeuw in handen van het Sint-Odulphuskapittel van Borgloon. De kerk bezat het dooprecht. De tienden waren voor de helft in het bezit van het kapittel, voor de helft van de pastoor van Berlingen. De kleine tienden waren in handen van de Sint-Trudoabdij van Sint-Truiden.

Het kleine Berlingen, waarvan de dorpskern excentrisch is gelegen tegen de Herk, is altijd een landelijke gemeente gebleven, met een sinds 1844 zo goed als stagnerende bevolking. De historische bebouwing, meestal bestaande uit dorpshoeven - zowel gesloten, semi-gesloten als langgestrekte - ligt voornamelijk aan de Berlingenstraat en de Bronstraat, de meer recente bebouwing aan de Langstraat. Het dorp is voor heel wat diensten op het naburige Wellen afgestemd, waarmee het in 1977 fusioneerde.

Oppervlakte: 248 hectare. Aantal inwoners (1976): 269.