Kleine gemeente van 381 ha en slechts 486 inwoners (1981), ten noorden grenzend aan Munte en Schelderode, ten oosten aan Scheldewindeke, ten zuiden aan Scheldewindeke en Dikkelvenne en ten westen aan Gavere. Oudste vermelding uit de eerste helft 11de eeuw als Badengem of Badinghem, van het Germaanse Badinga haim of woning van Badu. De dorpsheerlijkheid was sinds de 13de eeuw in het bezit van de heren van Gavere en hing bestuurlijk en fiscaal af van de kasselrij van het Land van Aalst. Kerkelijk behoorde Baaigem tot het bisdom Kamerijk. In 1559 werd het bij het bisdom Mechelen gevoegd en in 1801 pas bij Gent. Het patronaat van de kerk werd in 1096 aan de Sint-Pietersabdij van Dikkelvenne geschonken (toen overgebracht naar Geraardsbergen) en behoorde sinds 1147 aan de abdij van Anchin (Frankrijk).

Baaigem is gelegen op de grens van zandig en lemig Vlaanderen en heeft overwegend vruchtbare en goed gedraineerde gronden waarvan 85% nog voor landbouw gebruikt wordt. Nog rustig en landelijk dorp, enkel in het oosten doorsneden door de Hundelgemsesteenweg, een deel van de steenweg van Gent naar Geraardsbergen, met 19de-eeuwse woonkern met onder meer de gemeenteschool en huidig dienstencentrum bij het kruispunt met de Baaigemstraat en de vroegere afspanning "De Hert". Het eigenlijke dorpscentrum met kerk, pastorie, een herberg en een grote hoeve bleef onverstoord. De overige bebouwing ligt verspreid in het golvende landschap. Enkele huizen en muren vertonen nog sporen van de muurschilderingen aangebracht in 1973 door een aantal kunstenaars die samen met de lokale bevolking onder leiding van pastoor d'Hollander het landelijke dorp en de oude ambachten poogden te doen herleven.

Op de Muntekouter bleven talrijke bunkers uit de jaren 1930, opgericht als laatste verdedigingslinie van Gent, bewaard.