Als aloude verbindingsstraat tussen de "bovenstad" en de "laagstad" en behorend tot de historische stadskern binnen de eerste omwalling, leidt de Ramberg met een smal gebogen en sterk afdalend, gekasseid tracé van de Naamsestraat naar het langwerpige Pater Damiaanplein, waarop zij trechtervormig uitmondt. De huidige straatnaam is eigenlijk een verbastering van de vroegere, in de 14de en 15de eeuw vermelde benamingen "Raemstreetken" en "Raembergh", die zouden verwijzen naar een hier eertijds gesitueerd raamhof waar lakenwevers het gevolde laken op rekken spanden en droogden.

Op oude iconografische documenten figureert de Ramberg als een sfeervolle straat met een karakteristieke kleinschalige privébebouwing samengesteld uit oude kernen en typische gevelwanden met 19de-eeuws uitzicht, aan de noord- of pare zijde onderbroken door vrij lange tuinmuren - heden vervangen door de ommuring van het klooster van de paters Heilige Harten-Picpussen en het Damiaancentrum (Sint-Antoniusberg nr. 3-5, 11) - en beneden, aan de voet van de helling, sinds eeuwen ingenomen door de Sint-Antoniuskapel (Pater Damiaanplein). Aan de oost- of onpare zijde werd, op nr. 7 na, het vroegere straatbeeld in een recente periode gewijzigd door vernieuw- en nieuwbouw in het eerste straatgedeelte en de inplanting van een schaalverbrekend hotelcomplex als hoeksluiting met de Schapenstraat, en heel recent nog, naast het "Sint-Jozefshof", ter plaatse van nr. 27-31 de sloop van een minstens tot de 17de eeuw opklimmend diephuis en twee woonhuizen met 19de-eeuws neoclassicistisch voorkomen (voorheen de provincialaatsgebouwen van de paters Heilige Harten) in functie van een gedeeltelijke "renovatie" en gedeeltelijk nieuwbouw met appartementen.