Het plein, genoemd naar Hendrik Thumas (1884-1914) die sneuvelde tijdens de Eerste Wereldoorlog, is een grosso modo driehoekig plein, waarvan de aanleg voorzien werd bij het plannen van de nieuwe Sint-Stefanuskerk in 1869. Deze kerk domineert tot vandaag de noordoostelijke zijde van het plein, dat momenteel is ingericht als parkeerzone. Aan de oostzijde is er een toegang, in de vorm van een hellend vlak, tot het Park Liekendael, het oorspronkelijke borchtdomein waarvan de huidige benaming verwijst naar de laatste bewoner Remy Liekendael (1888-1968), burgemeester van Sint-Stevens-Woluwe in de periode 1933-1947.

De oorsprong van de borcht, oorspronkelijk een waterburcht en verblijfplaats van de heren van Sint-Stevens-Woluwe, zou opklimmen tot de 15de eeuw. De oudste beschrijving is te vinden in een akte van 1426 waaruit blijkt dat de toenmalige heer, Hendrik van Schoonhoven een hypotheek nam op het goed dat omschreven werd als 'hof met kasteel'. In 1449 is er sprake van 'een blockhuys met grachten, ophaalbrug, vijvers en dijken…'.

Na het overlijden van Remy Liekendael bleef de borcht lange tijd onbewoond. Naderhand werd het domein dat gelegen was tussen de Leuvensesteenweg, de Kleine Kerkstraat en het Hendrik Thumasplein, verkocht: de ruïne van het kasteel werd in het voorjaar van 1986 gesloopt en een gedeelte van het domein werd verkaveld voor de oprichting van de woningen aan de Kasteelgaarde; het overblijvende deel werd in de dorpskernherwaardering ingelijfd voor de aanleg van een openbare groene zone, in oktober 1988 officieel geopend. Ter herinnering aan de vroegere borcht werd in 1957 in het zuidoosten van het domein aan Kleine Kerkstraat door de gemeente een opslagplaats gebouwd in de stijl van een 17de-eeuwse woning; na de fusie van 1/1/1977 werd het gebouw door de gemeente gerestaureerd en ingericht als lokaal heemmuseum, officieel geopend in mei 1987 (deel van Kleine Kerkstraat 15). In het park ligt nog een eenvoudige pijlerkapel, toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw, vermoedelijk daterend uit de periode van aanleg van het park.

De pleinwanden vertonen een eenvoudige 20ste-eeuwse lintbebouwing zoals nummer 41 uit het tweede kwart van de 20ste eeuw, evenals de per twee gekoppelde nummers 31-33 en 35- 37, gesigneerd J.J. Van Nerom/ Architekt. Café In de Kroon op nummer 45 heeft op de bovenverdieping zijn oorspronkelijk neoclassicistisch uitzicht bewaard; voortgaande op oude foto’s werd de begane grond, met uitzondering van de deur, volledig aangepast; bovendien waren de vensters op de bovenverdieping in de tweede en vierde travee oorspronkelijk blind. De nummers 25-27 zijn nog voorbeelden van dorpswoningen met gecementeerde gevels gedecoreerd met cimorné.