In 1931-1932 realiseerde de sociale huisvestingsmaatschappij Tongershuis 122 woningen aan de Henisstraat, Driehoekstraat en Tongershuisstraat, in 1951 aangevuld met nog 15 woningen naar ontwerp van de Tongerse architect P. Ulrix. Ondanks de benaming "Tuinwijk" is deze wijk een typische arbeiderswijk uit de jaren dertig, bestaande uit rijhuizen van twee bouwlagen en twee traveeën met bakstenen lijstgevels onder een zadeldak. Betonnen luifels boven de voordeur vormen de enige decoratie. Verschillende voetgangerswegen ontsluiten de achtertuinen van het centrale, driehoekige bouwblok.

Ten westen van deze arbeiderswijk, tussen de Verbindingstraat en de Henisstraat bouwde dezelfde maatschappij tussen 1954 en 1967 in zes bouwfasen de wijk Nieuw-Tongeren met 214 woningen. Typische naoorlogse volkswijk met voornamelijk gekoppelde gezinswoningen van twee traveeën en twee bouwlagen onder zadeldak, met een rode bakstenen lijstgevel, en enkele duplexwoningen in een gelijkaardige vorm. De voordeuren zijn omlijst of hebben een luifel, en afhankelijk van het type is de gevel afgewerkt met sierbeton en/of geschilderd.

Centraal in de wijk (aan de Depuisstraat) bevindt zich een hofje met 20 bejaardenwoningen uit 1953-55 rond een beboomd plein, naar ontwerp van architect P. Ulrix. De gekoppelde woningen zijn witgeschilderde bakstenen eenpersoonswoningen bestaande uit twee traveeën en één bouwlaag onder pannen schilddak. De inkompartij, overspannen met een segmentboog, springt in. Ten zuiden van dit hof, aan de Bevrijdingsstraat, werden in 1967 drie gebouwen met in totaal 20 appartementen opgetrokken, die qua volume ook aansluiten bij de gezinswoningen van de wijk.

Deze wijk werd binnen de thematische inventarisatie van het sociale woningbouwpatrimonium niet geselecteerd als bouwkundig erfgoed omwille van onvoldoende erfgoedwaarde op Vlaams niveau.