In het centrum van de Sint-Rochuswijk in Halle kwam tussen 1921 en 1928 een tuinwijk met zo’n 204 eenheden tot stand. De woonwijk werd opgericht in opdracht van de lokale Société régionale des Habitations à Bon Marché des Cantons de Hal, Lennick-Saint-Quentin et Meele naar ontwerp van architect Camille Damman. Meerdere aannemers stonden in voor de uitvoering van de verschillende, kleine bouwfases, onder meer Lans et Cuvelier (Halle), Marchand (Brussel), Coppens (Erpe) en Gérardy (Vorst).

De wijk ontvouwt zich ten zuidwesten van de Nijvelsesteenweg volgens een deels symmetrische aanleg vanaf een U-vormig afgelijnd bouwblok en in haar verlengde de centrale Middenlaan. De loodrechte as hierop, namelijk de Klaprozenlaan leidt ten noordwesten tot Biezeweide en ten zuidoosten tot het vierkante Jubelplein. Een andere pleinvormige verbreding met centrale groenzone, namelijk ter hoogte van de Tulpenlaan, is niet langer als dusdanig bewaard. Ten zuidwesten wordt de wijk begrensd door de Jubellaan. Naast de interessante perspectiefwerking van de assen, ontstaat een levendig ensemble vanuit de specifieke inplanting van de woningen, met bijvoorbeeld een schuine inplanting van de hoekhuizen aan Biezeweide. Binnen de aanleg is ook aandacht besteed aan de groenaanleg zoals voorzien op bovenvermelde pleinen, een speelterrein aan een zij-as van de Lentelaan, evenals de private groenaanleg met voorheen omhaagde voortuinen. Op de top van het U-vormige bouwblok bevindt zich in de groenzone een pijlerkapel met Mariabeeld.

Bakstenen enkelhuizen van twee bouwlagen zijn geschakeld tot symmetrische rijen van twee tot tien eenheden onder hoofdzakelijk pannen schilddaken. De woningen zijn vormgegeven in een traditionalistisch geïnspireerde stijl, verlevendigd door de afwisseling van lijstgevels met gemarkeerde, vooruitspringende eenheden onder een trap- of tuitgevel. Ook invloeden van de cottagestijl zijn aanwezig in de puntvormige gevelbekroningen en doorlopende daken. De woningen aan de Tulpenlaan zijn strakker van vormgeving en leunen hierdoor eerder aan bij de art deco. Deze koppelwoningen verspringen trapsgewijs ten opzichte van elkaar en worden gemarkeerd door een terugspringende onderbouw en decoratief metselwerk.

Ondanks variaties in de vormgeving van de woningen, vormde de wijk oorspronkelijk toch een harmonieus geheel. Aangezien bijna alle woningen thans privébezit zijn, is dit karakter grotendeels verloren gegaan, zowel door aanpassingen van de parementen van de woningen als de aanleg van de voortuinstrook.

Deze wijk werd binnen de thematische inventarisatie van het sociale woningbouwpatrimonium niet geselecteerd als bouwkundig erfgoed omwille van de zware aantasting van de erfgoedwaarde .