Tussen 1951 en 1973 realiseerde de sociale huisvestingsmaatschappij Ons Dorp een grote wijk (van bijna 1.000 woningen), genaamd Nieuwe Tuinwijk, ten westen van het centrum van Menen, tussen de Ieperstraat (ten noorden), de Gen. Lemanstraat (in het oosten), de Hogeweg (in het zuiden) en de Wilgenlaan (in het westen). 169 huizen uit 1951 werden ontworpen door de Menense architect Gaston Boghemans (die ook verantwoordelijk was voor de meeste vooroorlogse projecten van de maatschappij) en de uitvoering van deze huizen was in handen van aannemer Joseph Vanhoutte uit Gullegem. Begin jaren zeventig werd deze wijk in het noorden uitgebreid met nogmaals 100 woningen (tussen de Ieperstraat en de Kardinaal Cardijnlaan), de Sint-Janswijk.

De aanleg van de wijk paste in het naoorlogse beleid van krotopruiming. Honderden barakken die na de Eerste Wereldoorlog waren gebouwd met het Koning Albertfonds (zogenaamd “De Roo Campagne”) werden afgebroken voor de bouw van deze wijk. In 1963 werd de wijk door de provincie voorgesteld voor de provinciale prijs “Groenruimten” van het Nationaal Instituut voor de Huisvesting.

Nieuwe Tuinwijk is een uitzonderlijk groot voorbeeld van de naoorlogse volkswijken die vooral bestaan uit gekoppelde grondgebonden gezinswoningen, in combinatie met enkele bungalows en duplexwoningen voor bejaarden en kleine gezinnen. De architecturale vormgeving is te karakteriseren als eenvoudig baksteentraditionalisme, met rode (oranje) bakstenen lijstgevels onder rode pannen zadeldaken. De verschillende bouwfasen onderscheiden zich voornamelijk in de detaillering (bijvoorbeeld het gebruik van breuksteen voor de plint en deuromkadering). Enkel aan de Wilgenlaan werd gekozen voor een andere architectuur, met name appartementsgebouwen onder plat dak, maar ook deze sluiten qua schaal (laagbouw) en materiaal (rode baksteen) aan bij rest van de wijk.

Het groene karakter van de wijk wordt vooral bekomen door de private tuinen en de begraasde zones aan de voorzijde van de huizen, die soms vrij diep worden door de schuine inplanting van bepaalde huizengroepen. Aan de straatzijde zijn hier en daar ook bomen aangeplant, die afgestemd lijken op de straatnaamgeving (bijvoorbeeld berken in de Berkenstraat). Daarnaast zijn er twee grotere, gemeenschappelijke groenzones, met name aan het Vredesplein en binnen het bouwblok gevormd door de Kersenlaan, Lindelaan, Berkenlaan en Populierenlaan.

Deze wijk werd binnen de thematische inventarisatie van het sociale woningbouwpatrimonium niet geselecteerd als bouwkundig erfgoed omwille van onvoldoende erfgoedwaarde op Vlaams niveau.