In 1954 kocht het stadsbestuur het hof De Blauwe Poort en de omliggende gronden. Er werd een bijzonder plan van aanleg (naar ontwerp van ingenieur Mertens van het ministerie van Openbare Werken) goedgekeurd voor de bouw van 600 woningen rond een groot park met behoud van de Blauwe hoeve. De helft van de woningen werd gebouwd als sociale woningen, gemengd koop en huur, de andere helft van de bouwkavels werd beschikbaar gesteld aan private bouwers tegen sociale grondprijzen. Het Nationaal Instituut voor de Huisvesting (NIH) loofde deze wijk omwille van de baanbrekende stedenbouwkundige aanleg (met pijpenkoppen) en de aanwezigheid van voorzieningen zoals het stadspark en een kleuterschool. In 1961 kreeg de wijk de provinciale Groenprijs van het NIH.

Tussen 1957 en 1960 trok de sociale huisvestingsmaatschappij Goedkope Woning een kleine 300 sociale huurwoningen op, voornamelijk in het noordelijke deel van deze wijk (begrensd door de Emmanuel Viérinwandeling in het westen, de IJzerfrontlaan in het noorden, de Sint-Denijsstraat in het oosten en de Elfde-Novemberlaan in het zuiden). Aannemers waren O. Vandenbulcke en L. Olivier uit Rumbeke (zie gedenksteen). De Kortrijkse architecten Jacques Viérin (zoon van kunstschilder Emmanuel Viérin) en Lukas Vandenbulcke ontwierpen de 49 woningen aan de Emmanuel Viérinwandeling, (Luc) Allaert, (Lucien) De Munnynck en Hazebrouck (waarschijnlijk Emiel Haesbrouck) de overige woningen. In 1970 kreeg ook de Viérinwandeling de provinciale Groenprijs van het NIH.

Meest opvallend zijn de 49 kleine woningen (voor bejaarden en één-kind-gezinnen) aan de Emmanuel Viérinwandeling 1-49. Losstaande bebouwing van twee en vier woningen, opgebouwd volgens spiegelbeeldschema. Witgeschilderde bakstenen lijstgevels van één of twee bouwlagen onder schilddaken van afwisselend rode en blauwe pannen, getypeerd door de rechthoekige deuren in omlijsting van zwarte baksteen. Deze deuromlijstingen zijn classicistisch getint, evenals de gekoppelde dakkapellen onder driehoekig fronton. De architectuur lijkt geïnspireerd op de bewaard gebleven Blauwe hoeve in het aanpalende stadspark.

De rest van de sociale woonwijk is eerder typisch met grondgebonden, gekoppelde gezinswoningen en enkele duplexwoningen van twee bouwlagen in baksteentraditionalisme: bakstenen lijstgevels onder een pannen zadeldak.

Deze wijk werd binnen de thematische inventarisatie van het sociale woningbouwpatrimonium niet geselecteerd als bouwkundig erfgoed omwille van het ontbreken van een positief behoudsperspectief (geplande sloop van de bejaardenwoningen).