Architect Lucien Engels ontwierp in 1956 in opdracht van de lokale sociale huisvestingsmaatschappij De Woningnood aan Geitenberg en Vrijevelden vier opmerkelijke, eenvormige appartementsgebouwen met samen 64 appartementen. In 1964 werd het project ten noordoosten aangevuld met de bouw van 26 eengezinswoningen aan Kerkenbos, naar ontwerp van dezelfde architect.

De appartementsgebouwen, heden in bezit van de Inter-Vilvoordse Maatschappij voor Huisvesting, werden de voorbije jaren onherkenbaar verbouwd. De renovatie gebeurde in verschillende fasen en vatte aan met de twee complexen aan Geitenberg omstreeks 2002 en 2007 volgens ontwerpplannen van architect Rudi Somers. Na diens plots overlijden werd de opvolging van de renovatie van de twee volumes aan Vrijevelden overgenomen door architectenbureau Styfhals & Partners. Bij de renovatie werden de gebouwen volledig ontmanteld en werd het aantal appartementen per volume gereduceerd van zestien naar twaalf. De renovatie oogt heden als een nieuwbouw, waarbij de karakteristieken van de oorspronkelijke architectuur volledig werden genegeerd.

Engels plantte de appartementsgebouwen in volgens de overweging van een gunstige oriëntatie en bezonning, zonder dat de volumes onderling gestoord zouden worden door schaduw. Ook het ruime, ongehinderde zicht op de omgeving vormde een belangrijk aandachtspunt. De lage, langgerekte volumes van drie bouwlagen boven een verhoogde kelderverdieping onder uitkragende platte daken, waren oorspronkelijk uitgevoerd in een betonskelet, ingevuld met donkerkleurig baksteenmetselwerk. De bouwblokken werden aan de voorzijde verlevendigd door strakke, uitkragende betonnen bloembakken en achteraan door betonnen balkons afsloten met een fijne metalen hek en spijlenwerk. Elk volume was symmetrisch opgebouwd, waarbij het grondplan telkens bestond uit twee identiek helften, elk gespiegeld rondom een centrale circulatieas, bereikbaar via een gemarkeerde buitentrap. Een kleine, open uitbouw aan de zijgevel verborg de toegangstrap tot de kelder. De afsluitingsmuur van deze uitbouw was telkens voorzien van een door de architect ontworpen, uniek tegelfresco met een geometrisch karakter, voornamelijk opgebouwd uit driehoeken. Engels zou dit element in 1963 ook toepassen bij de realisatie van het vakantiehome Mont des Dunes in Oostduinkerke (Kinderlaan 47), dat ondertussen grotendeels werd gesloopt.

Volgens de bouwplannen beschikte elke identieke eenheid op de verhoogde benedenverdieping over vier uiterst compacte appartementen, toegankelijk vanaf de centrale gang. Deze appartementen hadden een leefruimte en één slaapkamer, evenals een uiterst kleine keuken en badkamer. Op de bovenverdieping waren telkens slechts twee appartementen gesitueerd, voorzien voor 4 of 5 personen en dus met respectievelijk twee of drie slaapkamers. Volgens de plannen waren deze appartementen uitgewerkt in de lijn van Engels’ ontwerpprincipes, namelijk een leefruimte met eethoek volgens open plan, die van de keuken gescheiden wordt door een kastenwand met doorsteek. Daarnaast was er ook een badkamer en een afzonderlijk toilet voorzien. Het plan laat zich opmerken door de grote zin voor functionaliteit, namelijk de talrijke ontworpen ingemaakte kasten, evenals enkele opvallende voorzieningen op het vanuit de keuken toegankelijk balkon, namelijk een droogkast en een afvoerkoker voor vuilnis en goederenlift verbonden met de kelder. Deze functionaliteiten waren echter vlak voor de renovatie niet aanwezig en werden vermoedelijk niet uitgevoerd conform het bouwplan.

Deze wijk werd binnen de thematische inventarisatie van het sociale woningbouwpatrimonium niet geselecteerd als bouwkundig erfgoed omwille van de zware aantasting van de erfgoedwaarde.