Plein gelegen aan de hier in 1963-70 rechtgetrokken Schelde rondom de parochiekerk ook zogenaamde Pamelekerk, tot 1784 kerkhof.

Pamele was een middeleeuws stadje horend tot de heer van Pamele-Oudenaarde, als nederzetting ontstaan eind 11de eeuw aan de rechtse of oostelijke oever van de Schelde, grens tussen het bisdom Doornik (links) en het bisdom Kamerijk (rechts).

Eerste vermelding van de parochie Pamele in een oprichtingsakte van Odo, bisschop van Kamerijk van 1110, waarbij sprake is van een nieuwe kerk op te richten in de nieuwe burg bij Oudenaarde onder impuls van burgers van Oudenaarde. De parochie werd genomen uit de Kamerijkse parochie Volkegem. Pamele verkreeg vermoedelijk in de 12de eeuw een stadskeure: het ongeschreven recht werd in 1166 bevestigd in een geschreven recht. In 1225 werd het domein Pamele van ridder Arnulf IV van Oudenaarde door gravin Johanna tot baronie verheven. Het stadje kreeg in 1226 van Arnulf IV, heer van Pamele-Oudenaarde, dezelfde rechten als deze door Filips van den Elzas aan Oudenaarde geschonken in 1190; eerste vermelding van naam Pamele als stad, reeds bestaande veldnaam. De vesting van Pamele bestond zeker reeds in 1253 en kwam tot stand in opdracht van de heer Van Pamele. Het kasteel van Pamele bevond zich in de huidige Kasteelstraat (zie aldaar). In 1384 verenigde de graaf van Vlaanderen de baljuwschappen van Pamele en Oudenaarde. Pamele verloor in 1593 zijn stedelijk statuut en werd ingelijfd bij Oudenaarde. Eertijds voornamelijk nederzetting met belangrijke religieuze instellingen, onder andere de abdij van Maagdendale, zwartzusterklooster, Pamelekerk, Sint-Julianusgesticht en het augustinessenklooster van Sion.