Sedert eind 13de eeuw het dorpscentrum, toen onder Gwijde van Dampierre de Sint-Martinuskerk begin jaren 1290 alhier werd heropgebouwd. Naar verluidt zou hier reeds midden 13de eeuw een kerkhof opgericht geweest zijn (?). Het dorpscentrum kende zware oorlogsschade in 1918 en in jaren 1940. Het grootste deel van de bebouwing werd zwaar beschadigd of volledig vernietigd en eind jaren 1940 heropgebouwd. Twee cafés: "Sint Martinus" (nummer 9), en "Sint Elooi" (nummer 11/ Kastanjeplein), met kern uit eind 19de eeuw en aanpassingen na 1918 typeren het dorpsbeeld, alsook (nummer 7), een enkelhuisje van circa 1920 met bepleisterde gevel met rechts boven boogveld waarin gepolychromeerde bloemenkorven in stuc. Voorts lintbebouwing.