Door de abdij gedomineerd, schilderachtig dorpsplein; opgenomen in het beschermde dorpsgezicht "De dorpskern van Grimbergen met elf monumenten" bij M.B. van 17 februari 1997.

Het voormalige kerkhof werd omstreeks 1931-1932 omgevormd tot openbaar plein en wordt ten noorden begrensd door de pastorie en de Norbertijnenabdij en ten oosten door de parochie- en abdijkerk Sint-Servaas. Het plein werd in 1990 heraangelegd naar ontwerp van J. Lefevre en M. Van Cauwekaert (Winksele). Het hoger gelegen voormalige kerkhof werd opnieuw gecreëerd en gestut door een kalkzandstenen muur; volledig gekasseid met centraal in witte kasseien de Feniks, het symbool van de abdij, en beplant met loofbomen. Op twee plaatsen werd een toegangstrap voorzien alsook een occasionele inrit voor voertuigen.

De bebouwing, gekenmerkt door een verspringende rooilijn, bestaat uit een groot aantal historische dorpshuizen met voornamelijk 17- en 18de-eeuws uitzicht doch sommige met oudere kern. De panden in het verlengde van de Abdijstraat dateren van na 1747. Toen brak er een brand uit in het hoekpand "De Helm" (nr. 4) die de gehele Abdijstraat, op drie huizen en de abdij na, in de as legde. De recentere bebouwing heeft zich op een ondergeschikte wijze aangepast aan het globale beeld. Diverse neotraditionele ingrepen uit het midden van de 20ste eeuw getuigen van een poging tot integratie. Onder meer nr. 5: neotraditionele pui en korfboogdeur; het diephuis nr. 5A., volgens een uithangbord "In de Groenpoort" genaamd: neotraditionele voorgevel van 1956 volgens de gevelsteen naar ontwerp van architect G. Van Campenhout (Vilvoorde) en mogelijk met behoud van oudere kern; nr. 8 breedhuis met oudere kern circa 1952 voorzien van een neotraditioneel getinte voorgevel (zie breuklijn zijgevel en nieuw parement), volgens de gevelsteen eveneens van architect G. Van Campenhout (Vilvoorde).

Gaaf bewaard dorpsplein in de schaduw van de abdijkerk, van waaruit de belangrijkste straten (Abdij- en Prinsenstraat, Hoge- en Lagesteenweg) vertrekken. De bebouwing, gekenmerkt door een verspringende rooilijn, bestaat, op de pastorij en de abdij na, uit fraaie dorpshuizen uit de 18de eeuw met recente aanpassingen. Een aantal huizen is echter onbewoond, wat een bedreiging betekent voor het behoud en voor de gaafheid van het dorpskarakter.