Van Albert I-promenade naar Leopold I-plein. Voorheen "Noordlaan" genoemd, later naar burgemeester Jean-Ignace van Iseghem (1816-1882); tijdelijk ook "Rue du Rempart" en circa 1875 "Rue Léopold" genaamd. Topografisch vormt de Van Iseghemlaan, vanaf het Monacoplein tot aan het Zeeheldenplein, de grens tussen enerzijds het ten gevolge van inundaties verdwenen oudste stadsgedeelte, gelegen op een landtong en anderzijds de zich - vanaf de 14de eeuw - op het vasteland ontwikkelende nieuwe stad. Na het beleg en de uitbouw van de vesting Oostende viel het tracé van de Van Iseghemlaan samen met de noordelijke stadsvesten met van oost naar west het "Bastion van het Platform" (ter hoogte van de Kapucijnenstraat), het "Bastion van de Belvedère" (ter hoogte van de Vlaanderenstraat) en het "Bastion van de Cackette" (ter hoogte van de Hertstraat). Na het slechten van de vesten en de aanleg van een nieuwe, noordelijker gelegen zeedijk (1865-1875) en de hierop volgende westelijke stadsuitbreiding (volgens plan van L. Crépin, 1867), wordt de Van Iseghemlaan aangelegd in het ringconcept van Leopold II en wordt ze een belangrijke verkeersader. Het gedeelte, gelegen in de oude binnenstad krijgt een bijkomende representatieve functie in het kader van de toeristische uitbouw zie onder meer de locatie van de voormalige stadsschouwburg (1903, naar ontwerp van de Franse architect A. Chambon) ter hoogte van het huidige Europacentrum. Vanaf het interbellum evolueert de buurt van de Van Iseghemlaan en de Langestraat als centrum van de ontspanningsindustrie en horeca tot een nachtelijke uitgaansbuurt. De puien worden in een doorlopend proces aangepast, thans veelal met verwaarlozing van de oorspronkelijke woonbestemming van de bovenverdiepingen.

Basisbebouwing uit het laatste kwart van de 19de eeuw van voornamelijk eclectische en/of neoclassicistische heren- en burgerwoningen van drie à vier bouwlagen deels met aangepast begane grond of parement zie nummers 28, 30, 31, 33, 57-59, 66. Vanaf het derde kwart van de 20ste eeuw vervangende nieuwbouw van appartementsgebouwen van vijf tot acht bouwlagen met als uitschieter het zogenaamd Europacentrum met 34 bouwlagen 103 m hoogte naar ontwerp van architect L. Sorée (Oostende) uit 1966.