Van Euphrosina Beernaert- naar Sportstraat, tot aan de Wellingtonhippodroom, met een lichte knik op de kruising met de Koninginnelaan. Deel van de oude "Duinenweg", ook Maria- en Mariakerkestraat genoemd, die over de renbaan naar Mariakerke liep. Straat opgenomen in dambordpatroon van straten ten oosten van de renbaan, aangelegd vanaf 1899 in aansluiting bij het "Project North" door de "S.A. des Terrains d'Ostende Extensions", opgericht in 1898 na de dood van North.

Straat net als de renbaan genoemd naar het fort Wellington op die plaats, opgetrokken ter verdediging van de stad in de westelijke duinen, door maarschalk Davout in opdracht van Napoleon; bouw begonnen in 1811 en beëindigd in 1815 op bevel van de Engelse generaal en hertog van Wellington (1769-1852).

Dominerende residentiële functie. Noordwestelijke straatzijde tussen Koninginnelaan en Sportstraat, tot voor kort braakliggend terrein met parking voor Wellingtonrenbaan, uitgevend op de Koningin Astridlaan: terrein sinds aanleg van dit stuk van de westelijke stadsuitbreiding nooit volledig opgenomen in de bebouwing; plannen onder impuls van Leopold II bleven onuitgevoerd; pas in 2000 inplanting van nieuwe openbare bibliotheek op die plaats naar ontwerp van de architectenbureaus Felix-Glorieux (Oostende) en Maes-Debusschere. Noordoostelijke straatzijde met hotel "Royal Astrid" van jaren 1970, waar tot voor kort de traditie van het kuren aan zee werd overgenomen van het Thermae Palace Hotel. Vóór aanleg stadsuitbreiding, aan noordzijde schaarse bebouwing met landelijk karakter en vanaf circa 1900 schaarse, niet aaneensluitende burgerwoningen; alles afgebroken midden 20ste eeuw.

Zuidelijk gedeelte opgenomen in dambordpatroon-aanleg sinds 1899: net als in de omliggende straten, basisbebouwing met dominerende residentiële functie, voornamelijk gekoppelde eclectische en neoclassicistisch getinte rijhuizen van het type burgerhuis, daterend van eind 19de eeuw tot in het interbellum. Enkele overgebleven burgerhuizen met neoclassicistische inslag uit het laatste kwart van de 19de eeuw, getypeerd door horizontaal geritmeerde, gecementeerde lijstgevels met rechthoekige muuropeningen: nummers 20-22, enkelhuizen onder leien mansardedak, nummer 20 verhoogd met één bouwlaag en met vernieuwde onderbouw; nummer 32/ Edmond Laponstraat, hoekhuis van drie en een halve bouwlaag, getypeerd door geriemde vensteromlijstingen met sluitsteen op de tweede bouwlaag; nummer 60, dubbelhuis naar ontwerp van architect A. Devreese (inscriptie op plint) met ronde erker op tweede bouwlaag en versierd met banden en casementen; nummers 84-86, twee breedhuizen van drie traveeën en respectievelijk drie en een halve en vier bouwlagen onder zadeldak, getypeerd door doorgetrokken onderdorpels en geriemde vensteromlijstingen met sluitsteen, aangepaste begane gronden. Nummer 36, burgerhuis in vrij traditionele bouwstijl van circa 1900; enkelhuis van drie traveeën en drie en een halve bouwlaag onder zadeldak; lijstgevel bekleed met gele en bruine geglazuurde baksteen. Tweede grote bouwfase in het interbellum, burgerhuizen met art-deco-inslag, onder meer nummer 34, nog aansluitend bij de neoclassicistische traditie, met bepleisterde lijstgevel getypeerd door doorgetrokken ronde erker bekroond met gecementeerd balkon; nummer 38, lijstgevel van bruine baksteen met gele banden en dambordpatroon in rond fronton, eveneens met afgeronde erker, verbouwde begane grond. Heropbouw na de Tweede Wereldoorlog in de vorm van appartementsgebouwen, onder meer nummer 62, nog in modernistische traditie; nummers 64-66 in meer vooruitstrevende, geuniformiseerde trant, appartementen van zes bouwlagen onder plat dak, betonnen skelet bekleed met baksteen en gekenmerkt door gevelbrede, en over de verdiepingen verderlopende erkers. Laatste decennia van de 20ste eeuw gaat vervanging van oorspronkelijke bebouwing door hoogbouw verder.