Gaat terug op de "Visserswegel", een voetpad die de vissers aanleggen van de Gravestraat tot aan het strand. Eerste vermelding van dit voetpad eind 17de eeuw. De aanleg van de vissersschuiten bevindt zich vóór de aanleg van de stenen dijk aan de westzijde van Heist. De Visserswegel wordt circa 1865 rechtgetrokken en "Breidelstraat" genoemd. Vanaf 1875 omgedoopt tot Vuurtorenstraat, naar de vuurtoren van Heist die tussen 1840 en 1850 ten noorden van de straat wordt gebouwd. In 1871-1876 gedoofd, onteigend en gesloopt met de aanleg van de steenweg tussen Heist en de sluizen van het Leopoldkanaal; ter vervanging van de verdwenen vuurtoren oprichting van een ijzeren (vuurtoren)lantaarn of de zogenaamd "Feu des Pecheurs" (zie Zeedijk, sinds circa 1995 grondgebied Zeebrugge). Ongeveer op de plaats van de vuurtoren van 1840-1850 is ook de "Vierbote" te situeren, een houten vuurbaken midden 14de eeuw wordt opgericht; vervangen door een stenen vuurtoren op het einde van de 14de eeuw; tijdens de godsdiensttroebelen ca. 1604 vernield, niet heropgebouwd, stenen werden verkocht en aangewend voor de bouw van huizen. De duinen in de buurt van de vuurtoren krijgen de naam "Vierboteduinen". In 1854 wordt langs de Visserswegel een eerste "Visserskapelletje" of kapel van Onze-Lieve-Vrouw-ten-Duinen gebouwd; afgebroken in 1868 bij de aanleg van de spoorweg Blankenberge-Heist. Een tweede "Visserskapelletje" wordt opgericht in 1892 op het einde van de Onze-Lieve-Vrouwestraat, nu omgedoopt tot Cornelius Bassensplein (zie Cornelius Bassensplein).

De oorspronkelijke bebouwing van de Vuurtorenstraat bestaat uit lage visserswoningen, waarvan slecht één is overgebleven: nummer 11, leegstaand. In het laatste kwart van de 19de eeuw wordt de straat volgebouwd met burgerhuizen, waarvan geen gaaf overgebleven voorbeeld. De hoofdbebouwing bestaat uit appartementen tot acht bouwlagen.