Een van de typische woonstraten van het Nieuw Kwartier, waarvan de rooilijn werd vastgelegd door het Koninklijk Besluit van 27.05.1931, volgend op het plan van stadsingenieur M. Lens uit 1928, en waarvan het gekromd tracé het perspectief vanaf het centrale plein in de Constantin Meunierstraat enerzijds en vanuit de Albert Giraudstraat anderzijds mee vormt geeft en beëindigd. De licht hellende straat verkreeg de naam van de Leuvense jurist en letterkundige Emile Van Arenbergh (1854-1934). De eenvormige bebouwing ontstond tussen 1935 en 1939 met een duidelijke concentratie van de bouwactiviteit voor de jaren 1935 en 1936. Rijwoningen van drie bouwlagen, een gevelbreedte van ongeveer zes meter en een platte of hellende bedaking, veelal van modernistische inslag, vormen het straatbeeld hoofdzakelijk in het eerste deel vanaf de Constantin Meunierstraat. Wanneer de oorspronkelijke eigenaar meerdere percelen naast elkaar bezit wordt in de architectuur zowel de verbondenheid als de diversiteit benadrukt. Nrs. 7-9, twee gespiegelde rijwoningen van architect Achille De Buck (1935) met doorlopende kordons, luifels en kroonlijst maar waarvan de erkeruitbouwen in vorm verschillen; nr. 17, van architect Jacques Van Meulebrouck uit 1933 met een centraal verheven vensterpartij met een borstwering uit bakstenen rollagen; nr. 8 van architect J. De Wit uit 1937, opvallend door de sterk verheven dubbelhoge erkeruitbouw met afgeronde hoek en de muurbanden in geglazuurde tegels; en het nr. 10, uit 1939 van architect Alphonse Marchal, een erg plastische gevel door het aanwenden van afgeronde bakstenen voor de hoekopstanden van erkers en deur- en vensteropeningen. Vanaf de kruising met de Albert Giraudstraat tot aan de Hendrik Consciencestraat zijn de percelen groter (nr. 29) of de panden lager (nrs. 31, 33, 39, twee bouwlagen). De kavels aan pare zijde zijn er pas in de jaren 1960 ingevuld met grotere volumes van drie tot vijf bouwlagen met collectieve woningbouw en doorbreken het ritme van de straat (nrs. 26, 28, 30, 32).