Eeuwenoude invalsweg, eertijds veldweg die van het driehoekige Sint-Kwintenspleintje aan de Naamsestraat langs de Parkabdij tot in Geldenaken (Jodoigne) liep en daardoor in oorsprong "Jodoigne" genoemd werd. Toen stadsarchitect F. H. Laenen in 1839 belast werd met het uittekenen van de rooilijnplannen voor het oostelijke deel van de stad, volgde hij de bestaande veldweg en legde het tracé van de huidige Parkstraat vast. Deze straat diende als referentie voor de parallelle aanleg van andere straten tussen het station en de Naamse poort. De oudste bebouwing - geconcentreerd aan het begin van de Parkstraat - werd vóór 1870 slechts sporadisch uitgebreid. Het zou nog duren tot het laatste kwart van de 19de en het begin van de 20ste eeuw eer er respectievelijk burgerhuizen en arbeiderswoningen gebouwd werden, de laatste door de "Maatschappij voor het bouwen van werkmanshuizen". Zo ontstonden de vele gangen met arbeiderswoningen die uitgaven op de Parkstraat: de Tarweschoofgang, Blandesgang, Pluimengang, Tovenaarsgang, Groengang en Rapengang, waarvan enkel nog de laatste overblijft. Beeldbepalend voor de Parkstraat nu is de functievermenging van wonen en onderwijs, meer bepaald het doorbreken van de straatwanden door de muur van de kazernes, de tuin van de Heilig Hartkliniek, de open ruimte rond de gebouwen van de campus sociale wetenschappen van de K.U.Leuven, de achteruitliggende hoogbouw (nr.108, architect Amelinckx) uit het laatste kwart van de 20ste eeuw en de ommuurde speelplaats van de voormalige stadsschool nr. 7.