Tussen de Constantin Meunierstraat en de Emile Mathieustraat, bij de aanleg van het Nieuw Kwartier vanaf 1931, getrokken verbinding, parallel aan de Weldadigheidsstraat en in het verlengde van de Frans Vermeylenstraat, genoemd naar de Leuvense componist Paul Lebrun (1863-1920). De bebouwing ontstond echter pas na de Tweede Wereldoorlog, hetgeen de keuze om de rooilijn te verleggen en de straat te verbreden naar het midden van de straat toe verklaart. Aan onpare zijde doorgaans bakstenen burgerwoningen van drie bouwlagen met zadeldaken en sobere versiering in kunststeen, zonder uitbouwen en vaak voorzien van een garagepoort aan de straatzijde (1950-1952). Aan pare zijde wijkt de rooilijn vanaf het nr. 4 dat drie steeds verder terugwijkende traveeën heeft (architect L. Mispelter, 1952), naar achter, met van nr. 6 tot en met 24 voortuinen en opritten tot gevolg. Bebouwing van brede bakstenen burgerhuizen van drie bouwlagen met verhoogde begane grond boven een souterrain met garage, doorgaans sober versierd met kunststenen omlijstingen of panelen. Aan de zijde van de Emile Mathieustraat vallen enkele grotere bouwvolumes met appartementen (1962-1967) op door hun contrasterende schaal, ritmering en bouwhoogte. Onder meer de studentenresidentie naar ontwerp van het architectengenootschap Formanova uit 1966 (nr. 24) toont een brutalistische gevel uit beton met een patroon van afwisselend open en gesloten vierkante gevelvlakken.