Het tracé van de Andreas Vesaliusstraat werd door stadsarchitect F.H. Laenen in 1838 vastgelegd bij het opstellen van de rooilijnplannen van het oostelijke deel van de stad. De nieuwe straat, waarvoor aan de kruising van de Tiensestraat twee huizen werden afgebroken, lag in het verlengde van de Maria Theresiastraat, haaks op de Parkstraat, en doorkruiste het voormalige "Vlemickx Veld", waardoor een nieuwe verbinding ontstond tussen de stationsbuurt en de Naamsepoort. Het zou echter nog tot 1895 duren vooraleer de straat - genoemd naar de geneeskundige Andreas Vesalius (1514-1564) - aangelegd en bebouwd werd. De aanvankelijk haast uitsluitend residentiële bebouwing met een enkel "maison de campagne" (vervangen door het klokkengietersatelier Sergeys, Andreas Vesaliusstraat 37-39) naast veelal in groep gebouwde arbeiders- en burgerhuizen (nummers 20-30, 23-29, 36-42, 41-45, 44-54, 49-65 en 75-89), werd op het einde van de 19de en in de loop van de 20ste eeuw uitgebreid met een aantal belangrijke universiteitsgebouwen, onder andere het Sint-Jozefshuis (A. Thiéry, 1908-1909), het Leo XIII-seminarie (J. Helleputte & J.F. Piscador, 1895-1896, Kardinaal Mercierplein 2), het departement economische wetenschappen op de hoek van de Dekenstraat, het Centrum voor Levende Talen en de studentenresidentie Home Vesalius.

De vrij homogene straatwanden van twee à drie bouwlagen worden doorbroken door het hek van de afgesloten tuin rond het Leo XIII-seminarie, de uitgespaarde hoek van het grootschalige Groep-T-complex (M. Jaspers, 1995), de open ruimte rond de O.C.M.W.-gebouwen (J. Ketelaer, 1979) aan de kruising met de Frederik Lintsstraat, en de toegang tot het binnenbouwblok met garageboxen tussen nummer 65 en 75.