De Dirk Boutslaan, voorheen Koning Albertstraat genoemd, werd aangelegd dwars door de voormalige Slachthuiswijk, die zich grosso modo uitstrekte tussen de Sint-Pieterskerk, de Brusselsestraat, de Lei, Craenendonck en de Mechelsestraat. Omwille van hygiënische en esthetische redenen, maar ook om de haarden van sociale onrust voor eens en voor altijd de kop in te drukken, werd de Slachthuiswijk in het begin van de 20ste eeuw systematisch onteigend en gesaneerd. Bedoeling was een nieuw stadskwartier te creëren, dat - volledig verfraaid - de pas gerestaureerde Sint-Pieterskerk en het nieuwe Postgebouw in evidentie zou stellen. In deze optiek zou de voormalige Koning Albertlaan een belangrijke rol spelen als perspectiefas op het westportaal van de Sint-Pieterskerk, met vrij zicht op de kerk van aan de Lei. Versneld door de vernielingen van de Eerste Wereldoorlog, werd de gesaneerde Slachthuiswijk opgenomen in het project van de wederopbouw. In dit kader werd de Dirk Boutslaan aangelegd en in de jaren 1920-1930 bebouwd met rijkere burgerhuizen en herenhuizen in de zo typische wederopbouwstijl, hier echter - in tegenstelling tot veel andere Leuvense straten - met sterk eigentijdse accenten, die zich hoofdzakelijk vertalen in art deco-ornamenten en modernistische schema's en vormen. Stilistische uitzonderingen hierop vormen de panden nr. 21 en 36.

Tussen de gebouwen van het stedelijk Conservatorium (nrs. 60-62) en de Dijle ligt het vijfhoekige, zogenaamde "Koning Albertplein". Het gedeelte tussen de meander van de Dijle en de straat is aangelegd als parkje met zicht op de fraaie huizenrij van de Lei.