Vanaf omstreeks 1850 legt men in de vruchtbare leemstreek kleine landschappelijke tuinen rond enkele welvarende boerderijen aan. Het succes van de landbouw in de tweede helft van de 19de eeuw verklaart het ontstaan van deze herenboerenparkjes bij de grote boerderijen. De fruitteelt verschafte voldoende rijkdom om het boerenhuis tot een herenboerenhuis, soms met kasteelallures, te verbouwen. Deze opstoot van welvaart werd vaak ondersteund door nevenactiviteiten zoals een brouwerij, distilleerderij of paardenfokkerij.

Het herenboerenparkje bestond meestal uit een kleine vijver, een grasveld met enkele solitaire bomen, bloemenparterres opgevrolijkt met tuinsieraden en een tuinpaviljoen voor de uitkijk, omzoomd door een brede bomengordel als bescherming, al of niet met een doorkijk op het landschap of op de kerktoren. Deze siertuinen waren een statussymbool, maar dekten ook de houtbehoefte.

Herenboerenparkjes komen niet alleen in de leemstreek voor. Ook in Nederland zorgde de combinatie van een voorspoedig economisch klimaat en bijzondere eigendomsbepalingen er voor dat bij hoeves op de meest vruchtbare gronden herenboerenparkjes werden aangelegd, zoals bijvoorbeeld de Groningse slingertuinen.

Vandaag verraden de hoge loofbomen in het landschap de aanwezigheid van deze parkjes en bepalen er ook grotendeels het karakter van. Hun ondertussen respectabele leeftijd samen met de recentste evolutie in de landbouw maken dat ze de laatste decennia sneuvelden, erg verminkt raakten of meer en meer plaats moeten ruimen voor grootschalige fruitbedrijven. Toch zijn er nog aan aantal mooie voorbeelden bewaard.