Aangelegd in 1935 op de plaats van de voormalige stadsomwalling De straat ontleent haar naam aan het hier gelegen Prinsenhof, een jachtpaviljoen van de prins-bisschop van Luik.

Oorspronkelijk lag hier een goed dat aangeduid werd als ’s heren hof of ’s heren hoeve (1343), de verblijfplaats van de graven van Loon in Maaseik, en in 1354 vermeld wordt als het Grevenhuis; mogelijk duidt deze naamwijziging op het feit dat de oorspronkelijke hoeve in deze periode werd vervangen door een grafelijke burcht; in 1373 wordt inderdaad het castrum de Eyke vermeld, waarop een kastelein verbleef. Deze burcht werd in het vierde kwart van de 14de eeuw ten minste tweemaal versterkt. Voor het overige weet men niets over zijn uitzicht, behalve dat hij een toren had die in 1434 door een rukwind werd omvergeblazen. De burcht werd circa 1469 op last van Karel de Stoute gesloopt. Het terrein bleef eigendom van de prins-bisschop van Luik, als opvolger van de graaf van Loon. Het werd vanaf 1583 verpacht aan de stad.

In 1753 bouwde prins-bisschop Jean-Théodore de Bavière op dit terrein een buitenverblijf/jachtpaviljoen, naar ontwerp van architect J.J. Couven (Aken), het zogenaamde Prinsenhof (eerste vermelding in 1758), waar de prins ieder jaar in het jachtseizoen een paar weken doorbracht; het kasteel was met een tunnel en een poort onder de wal verbonden met de lusthof of plantagie, die buiten de wallen lag. Het werd door zijn opvolgers verwaarloosd en werd bouwvallig. Onder het Frans bewind werd het als nationaal domein verkocht aan advocaat Smits, die het helemaal liet verkrotten; zijn erfgenamen verkochten de ruïne aan Lambert Paumen, die het in 1818 liet slopen en de bouwmaterialen verkocht.