De Tervuursestraat werd lang de Groefstraat genoemd, verwijzend naar de steengroeven buiten de stadspoorten, vlakbij Terbank. Met uitzondering van de kruising met de Heilige-Geeststraat helemaal vooraan, loopt de Tervuursestraat ononderbroken in een gebogen tracé van de Monseigneur Van Wayenberglaan, de Goudsbloem- en de Sint-Hubertusstraat naar de Tervuursepoort.

De Groefstraat werd reeds vermeld op het einde van de 13de eeuw en had lang een landelijk karakter: ze was omringd met akkers en wijngaarden waarop hier en daar een huisje stond, veelal van arme boeren en handwerkers. In de 16de-17de eeuw begon de systematische bebouwing van de straat: er werden rijen met huisjes opgetrokken voor de lagere bevolkingsklasse (nrs. 29-33, 41-49, 55-57, 87, 95-97, 111 en 155-157), en ruimere woningen in bak- en zandsteenstijl, met bijgebouwen en een groot erf (nrs. 71, 152-162 en 159-161). Deze grotere complexen werden later verdeeld: de huizen werden opgesplitst, de erven verkaveld en vanaf de tweede helft van de 19de eeuw als gang met arbeidershuisjes bebouwd. De overige bebouwing in de Tervuursestraat is voornamelijk laat 19de- en 20ste-eeuws van oorsprong: rijen met bescheiden burgerwoningen doorgaans met twee traveeën, twee bouwlagen en een mezzanino onder doorlopende zadeldaken (nrs. 16, 34-42, 52-54, 64-68, 79) die onderbroken worden door veel hogere en bredere appartementsgebouwen, veelal uit het laatste kwart van de 20ste eeuw. De meermaals verspringende rooilijn en de verschillende woningtypes en -stijlen geven het straatbeeld een zeer heterogeen karakter.