Korte gekasseide straat tussen het Kerkplein en de Wolvertemsesteenweg voorheen "'s Herenstraat", "Kerkstraat" en "Dorpsstraat" genoemd; gelegen in het beschermd dorpsgezicht "De dorpskern van Grimbergen" bij M.B. van 17 februari 1997.

Samen met de Abdijstraat en Lagesteenweg één van de drie hoofdstraten van het dorpscentrum die reeds op het einde van de 17de eeuw een intensieve bebouwing kende van voornamelijk breedhuizen (zie kaartboek van de abdij, 1699 en Sanderus, 1656 en 1726). Bij het optrekken van de huidige bebouwing die niet ouder is dan het begin van de 17de eeuw werd veelvuldig gebruik gemaakt van plaatselijk gedolven Lediaanse kalkzandsteen. De historische bebouwing bestaande uit 17de- en 18de-eeuwse panden weerspiegelt de welstand van de lokale ambachtslui en de notabelen en onderstreept tevens het centrumkarakter.

Typologisch afwijkend van deze voorname burgerwoningen is het groepje lage rijhuizen vanaf het Kerkplein tot aan het zogenaamde "Steegje", dat vroeger het kerkhof aan de zuidkant afsloot. Van deze panden bevatten enkel nr. 7 en nrs. 11-15 nog een oudere, vermoedelijk 18de-eeuwse, kern. Nrs. 11-15 waren oorspronkelijk een geheel en werden circa 1881 opgesplitst in drie woningen en waarschijnlijk toen ook verhoogd. De achtergevel is gedeeltelijk opgetrokken in breuksteen. De overige panden werden vervangen door nieuwbouw, nr. 5 met gerecupereerde kalkzandstenen deuromlijsting met schouderboogprofiel, imposten en sluitsteen en ingeschreven in een rechthoek met uitgespaarde zwikken onder een geprofileerde druiplijst uit midden 18de eeuw.

De grond tussen het kerkhofpad en de hoek met de Wolvertemsesteenweg maakte oorspronkelijk deel uit van de abdijtuin en werd circa 1837 verkaveld. Eén jaar later waren alle kavels, op één na, bebouwd met bepleisterde dorpswoningen en dorpswinkeltjes van twee bouwlagen en voornamelijk rechthoekige openingen met doorgetrokken arduinen lekdrempels (zie oude postkaarten). Heden zeer sterk aangepaste handelspanden waarvan nr. 23 nog het meest oorspronkelijk, enkel de ordonnantie van het gelijkvloers werd licht gewijzigd.

Met uitzondering van de dominant aanwezige, neoclassicistische notariswoning (nr. 2) van circa 1895 heeft de recentere bebouwing, die nochtans kwantitatief de Hogesteenweg overheerst, zich op een vanzelfsprekende manier aan de bestaande architectuur ondergeschikt. Diverse ingrepen uit de eerste helft van de 20ste eeuw getuigen van de toenmalige bekommernis tot integratie: nr. 32 is een eigentijdse interpretatie van een barokke klokgevel opgetrokken in de jaren 1920; nr. 24 een neotraditionele trapgevel met behoud van de classicistische deuromlijsting van 1789 en nrs. 12-14 en 16 werden voorzien van neotraditionele winkelpuien in "rondboogstijl".