Kronkelende landelijke weg langs de dijk aan de westelijke oever van de IJzer. De systematische bedijking van de benedenloop van de IJzer klimt terug tot het midden van de 12de eeuw. Alsdusdanig als tracé reeds aangeduid op de Ferrariskaart (1770-1778) en de Atlas der Buurtwegen (circa 1843). Op beide kaarten is er ter hoogte van de huidige "Hoge Brug" (brug over de IJzer tussen de IJzerlaan en Kaaskerkestraat) een kleine bewoningsconcentratie gesitueerd. De naam van deze brug gaat terug op een laat 16de-eeuws fort dat op deze plaats door de Spanjaarden werd aangelegd als onderdeel van de antipenetratielijn tegen de plundertochten van hervormingsgezinden vanuit Oostende (zie historische inleiding ).

Tijdens de Eerste Wereldoorlog behoorde het gebied ten noorden van de "Dodengang" (zie IJzerdijk nummer 65) tot het ondergelopen 'niemandsland' (zie historische inleiding). Een aantal van de hoger gelegen hoevesites in dit gebied werd door de Duitsers gebruikt als vooruitgeschoven posten, zoals de hoeve IJzerdijk nummer 69, IJzerdijk nummer 72, IJzerdijk nummer 73 en de hoeve zogenaamd "De Blauwe Toren" (zie IJzerdijk nummer 71), die als site reeds is aangeduid op de Ferrariskaart (1770-1778) onder de benaming "C(en)se ten Thoren" en na de Eerste Wereldoorlog werd heropgebouwd.
Bij de heraanleg van de IJzerdijk in 1927 verkrijgt de 'Koninklijke Touring Club van België' een licht gewijzigd verloop van de IJzerdijk ter vrijwaring van de Dodengang.