De oudste bewoningslaag gaat terug tot de 10de eeuw, en dateert op basis van 14C tussen 894 – 1018 na Chr. Onder deze leeflaag bevonden zich zandige duinafzettingen en meer kleiige wad- of getijdengeulafzettingen.

De grootste sporencluster situeert zich tussen de late 12de en de 16de eeuw. De onderzochte bewoningssporen (twee bij- of hoofdgebouwen) situeren zich in een perifeer, ruraal areaal nabij middeleeuws Koksijde. De omgeving rondom de gebouwen was ingericht met enkele greppels. Het natuurwetenschappelijk onderzoek bevestigt de menselijke aanwezigheid (menselijk en dierlijk betreden van de locatie, huiselijke activiteiten), en geeft een beeld van de exploitatie van de duinen en poldergronden rond middeleeuws Koksijde voor veeteelt en akkerbouw. Toch is de impact van het landschap op de menselijke aanwezigheid nog groot in deze periode. Dit getuigt de complexe opbouw van de occupatiehorizonten, waarin dunne leeflagen worden afgewisseld met duinafzettingen en overstromingslagen. Desondanks lijkt de menselijke aanwezigheid in de middeleeuwen een continu karakter te hebben. Het natuurwetenschappelijk onderzoek van schetst een beeld van een landschap dat doorheen de tijd transformeerde van een perifere zone met huishoudelijke en akkeractiviteiten nabij de nederzettingskern, tot een intensief, ontwikkeld relictlandschap met grachten, grasland en bosvegetatie. Deze omschakeling is ook zichtbaar in het sporenbeeld (van bewoningssporen naar een grachtensysteem met wegtracés).

In de late 16de – begin 17de eeuw winnen de oprukkende duinen aan kracht, en wordt het landschap lokaal overstoven door duinzand. Middeleeuws Koksijde wordt verlaten.

In de 17de eeuw wordt de nederzetting kortstondig nieuw leven ingeblazen. De kerk wordt heropgebouwd en binnen het plangebied verschijnt een houten structuur (gebouw of omheining).

In de tweede helft van de 17de eeuw wordt de nederzetting definitief verlaten, waarna het terrein opnieuw wordt overstoven door de oprukkende duinengordel.