Bij de opgraving werd een woonerf aangetroffen, bestaande uit een hoofdgebouw (16 op 7,5m) met minstens vier spiekers. Het woonerf kan gedateerd worden in de middenijzertijd tussen ca. 450 en 350 v.Chr. op basis van het aangetroffen vondstmateriaal, de 14C-dateringen op enkele houtskoolstalen en de typologische opbouw. Het woonerf situeert zich op een kleine zandige opduiking op een aflopende zuidelijke heuvelflank. Het hoogste punt van deze heuvel, een oude getuigenheuvel, situeert zich ten noorden in het centrum van Heist-op-den-Berg. Ten zuiden van het woonerf bevindt zich het laagste punt, waar heden ten dage een beekje het landschap doorkruist. De site werd na opgave verlaten en niet meer bewoond.

Voor Heist-op-den-Berg betreft het de eerste maal dat een éénfasig woonerf uit de middenijzertijd werd opgegraven en onderzocht. Gebouwen met standgreppels werden meermaals geattesteerd bij archeologische onderzoeken in de Antwerpse Kempen. Gelijkaardige gebouwen, opgebouwd met een standgreppel, werden onder andere aangetroffen in Heist-op-den-Berg-Werfstesteenweg, Olen, Geel, Retie, Boechout, Kontich, Beerse en Brecht. De standgreppelgebouwen komen voor van de late bronstijd/vroege ijzertijd tot en met de vroeg-Romeinse periode en zijn daarom niet eenduidig te plaatsen in de tijd. De woonstalhuizen kenmerken zich door tegenover elkaar liggende ingangen, overwegend in het midden, van de lange zijden. De huizen zijn gemiddeld 12 tot 18m lang en 6 tot 8m breed. De dakconstructie bestaat uit een schilddak met schuine aflopende kanten aan de korte zijdes. Intern is de woning ingedeeld in vier beuken waarbij de centrale rij middenstaanders dieper gefundeerd zijn, aangezien deze de nok van het dak dragen.